Niet alleen was de dag zonnig, hij werd ook weer merkelijk langer. Omdat we bijna pal zuid varen, zie je de dagen “met de minuut” uitrekken. Een week geleden was er 12 ½ uur tussen zonsopgang en zonsondergang, vandaag was het reeds 14 uur; daarenboven is ook de schemering veel meer uitgesponnen. Wat de avondschemering betreft, ontbreken me de woorden om te beschrijven hoe zalig de lucht aanvoelt nadat de zon onder de horizon verdwenen is. Het lijkt alsof er een doorstroming is van omfloerste warmte, terwijl de laatste aftreksels van zonnestralen – raaklijnen aan het wegdraaiende aardoppervlak – zich een uitdijend, oplichtend pad banen door de verdichte lucht. Het is een unieke zinnelijke ervaring!

Op het schip hebben ze de restaurants, en het personeel, “gepaleerd” voor een soort van privé carnaval. Het geeft een leuke aanblik – anders dan anders, zeg maar – maar blijft, in mijn stoïcijnse beleving, redelijk inhoudsloos. Omdat onze tafel slechts twee SS mannen telt, en vier SS vrouwen, en omdat in Rio het hoofdkwartier is gevestigd van “H. Stern” – een bekende (?) juwelier – was drie vierde van het gesprek gewijd aan edelstenen. De vier C’s zitten weer scherp in mijn geheugen: Carat, Clarity, Cut en Color. Brazilië schijnt voor sommige stenen het paradijs bij uitstek te zijn. Ik weet niet hoe lang ik dit alles ga kunnen onthouden maar ik zal niet vergeten dat opaal slechts gedijt in een warm en vochtig klimaat! Dat betekent alvast dat die steen zich in België ongelukkig zou voelen. (Tussen haakjes, SS betekent: Singles & Solo’s, nvdr)

Hoewel we opnieuw een uur zijn vooruit geschoven (Rio-tijd = Brussel-3), was er vandaag nog veel overschot om te fitnessen en te schrijven. Ik heb de gelegenheid te baat genomen om, in het licht van wat er allemaal op de “grote nieuwszenders” te zien en te horen is over Egypte, voornamelijk onfatsoenlijke opiniespuiing en amokmakerij, een stukje te plegen! (De problemen van de Tunesiërs zijn ondertussen naar de prullenmand verwezen, en verduren bovenop de vrouwen van Oost-Kongo). Wie geïnteresseerd is in het resultaat van mijn arbeidsintensieve hersenspinsels kan terecht op “conatus”, in de “international” categorie.

Vanavond moet ik vroeg gaan slapen want onze kapitein – een man van weinig overbodige woorden – heeft vandaag, vanaf de brug, een lyrisch verhaal door de gangen gebazuind over hoe onvergetelijk mooi de aankomst in Rio de Janeiro via de zee wel is. Wij arriveren aan de “entrée” van de baai om zes uur, vóór het ochtendgloren, en zullen aanmeren om 8u. Die trage, statige intrede mag ik absoluut niet missen!! Sloppel!

Prinsendam, zondag 30 januari 2011

Niet in Carnavalstemming, maar toch in blijde verwachting, van de nieuwe dag!