Op het ogenblik dat enkele omgevingsfactoren voor een levend lichaam terug “normaal” worden, reageert het direct. Zo ook het mijne: vannacht was het, eindelijk, echt koel geworden en de wind woei die aangename koelte naar binnen. Dus heb ik, eindelijk, nog eens acht uur geslapen. Het zeewater had zich ook in een ander kleedje gestoken, het bruin-modderig spul van de Rio de la Plata inwisselend voor een grijsgroen pakje, met witte franjes wel te verstaan.
Uiteraard valt er niet al te veel te vertellen over deze luie “dag op zee”. In de voormiddag bleef het grijs, maar in de namiddag kwamen er flarden van blauwe lucht, en warme zon. In mijn short op het balkon was het net een dagje aan de Noordzee: 20°C, aangenaam – uit de wind, met wat blauwe golven die zich redelijk gedeisd hielden. Voor de doorwinterde Belg ontbrak er enkel een breed, lichtglooiend strand. Dat het écht Belgische omstandigheden waren, bleek om een uur of vijf: dunne, schrale, middelhoge wolken dreven binnen (of wij dreven onder hen, wie zal het zeggen?) en de temperatuur zakte met een vijftal graden – tijd om naar binnen te gaan!
Voor het overige was het “nihil nove sub sole”, behalve wat veranderingen aan onze tafel. De gemiddelde leeftijd is op één avond met 7 jaar omhoog gegaan. Omdat de dochter van een Canadese dame, die ons in Manaus vervoegd had, in Buenos Aires is vertrokken, kregen we een nieuwe tafelgezel cadeau. Een New Yorker, met een groot b.kk.s natuurlijk, niettegenstaande hij 81 jaar oud is. Ach, hij valt wel mee; het bakkes refereert vooral naar het typische (maar niet makkelijk wennende) NY’se “in your face” gedrag. Zo wou hij bijvoorbeeld direct weten wat ieder aan tafel als achtergrond had (beroep, ervaring, nationaliteit, kinderen, …). Aangezien hij een juffrouw van 39 vervangt, wordt er gemiddeld zeven jaar “ervaring” toegevoegd.
Inmiddels is de mama van de jongere dame wel ernstig ziek en, sinds gisteren, niet meer op het avondeten. Hoewel we haar slechts dertig dagen kennen is “de tafel” bezorgd over, en in de weer voor deze frêle, doch lieve madame uit Vancouver. Vanmorgen maakte ze 39.5°C koorts en vertoonde ze duidelijke symptomen van dehydratie. Vanavond is “onze tweede jongste”, een vrouwelijke Amerikaanse kolonel-op-rust, poolshoogte gaan nemen; bleek dat de toestand absoluut niet verbeterd was, maar eveneens dat de medische staf van het schip helemaal niet langs was geweest! Onbegrijpelijk vind ik dat. Enfin, we hebben dan een delegatie naar de “front desk” gestuurd – hogergenoemde kolonel samen met onze chirurg-op-rust – om ervoor te zorgen dat de zieke serieus verzorgd zou worden.
Daarbij ga ik het laten voor vandaag. Als sfeerschepper van “La Boca” heb ik een winkelgeveltje ingesloten, gewoon voor de kleur want binnenkort is het voornamelijk nog zwart, wit en grijs.
Prinsendam, dinsdag 8 februari 2011
Antarctica nadert met rasse …..?
