Toen ik baardlikkend de verse ontbijtananas opsmulde (was ik een hond geweest, ik zou gekwispelstaart hebben), had ik van Luggage Forward nog geen nieuws gehoord. Wie weet was het Luggage Backward geworden?! Nadat de ananas, meloen en roerei met spek een rustig plekje hadden gevonden om zichzelf in energie te laten omzetten, belde Ann, de agent, me met het goede nieuws dat mijn bagage Cincinnati Douane had verlaten om dertien minuten voor middernacht, dat ze recta linea getransfereerd was op een vliegtuig naar Miami, waar ze was toegekomen om 7 uur. De rit van Fort Lauderdale naar de Prinsendam was, dixit Ann, nog een formaliteit. Dat bleek achteraf de waarheid te zijn.
Op naar de Sea Terminal om 11 uur. Toen de bus vol bijna zat vroeg de begeleidster of iedereen er was, en ze meende het. Uit de reactie bleek dat het Altzheimer gehalte in de groep goed te overzien was. Ze begon dan maar te tellen …
Toen we bij de terminal arriveerden, werd het duidelijk dat een bus met “rijs-af” geschikter zou zijn voor dit soort van vervoer. Sommigen van mijn medepassagiers waren er erg aan toe: niet alleen waren ze overduidelijk reeds ver gevorderd met de tweede helft van hun leven, ze hadden ook veel last om, soms voetje voor voetje, vooruit te schuifelen. En toch is dat niet om cynisch over te doen: het vergt moed en doorzetting voor de zware zwaarlijvigen en voor de onfortuinlijke gebrekkigen om al deze inspanningen te leveren! Conatus in actie!!
Het was nogmaals een dag van wachten, en wachten: voor de paspoortcontrole, voor de security check, voor de inscherpingformaliteiten, voor de bagage in de hut. Er was ook wat excellent nieuws. Vooreerst bleek dat er nog plaatsen op aarde zijn waarin mannelijke hetero-singles, door alle andere gezindheden meestal afgedaan als macho of bleekscheet, met eerbied worden behandeld: mijn reservatie was aangepast … naar boven! Niet alleen heb ik nu een buitenhut, maar ook buitenlucht. De tweede opsteker is dat ik jong genoeg blijk om bij de bemanning te behoren!
De trossen werden gevierd om 18 uur en weg voer de Prinsendam, net voor de Amsterdam die eveneens vandaag aan een Grand Voyage begint: in 100 dagen rond de wereld. Als afsluiter kan ik melden dat ik vanavond lekker en gezond heb gegeten. Mijn tafelgenoot blijkt een IBM-veteraan uit Portland, Oregon, te zijn. Het zal mijn vrienden van ISS een hart onder de riem zijn om te horen dat hij IBM een prachtig bedrijf heeft gevonden. Als deze Tom een voorbeeld kan zijn, is IBM in elk geval een uitstekende voorbereiding op wereldreizen en vogelfotografie. Volhouden maar mannen!!
Florida Straits, Prinsendam, 23u
Ben altijd benieuwd naar je blog, ik vind het geweldig fijn dat we je zo kunnen volgen! Waar jij zit zal het waarschijnlijk(hopelijk) beter weer zijn dan hier, we zijn gisteren naar zee geweest, ganse dag regen en nu is het opnieuw bezig!
Moet jij altijd bij dezelfde aan tafel zitten, en is je tafelgenoot(hoe oud is die mijnheer ongeveer?) ook alleen op trot ?
Als ik het goed begrijp behoor jij tot de jongeren (?!?!) aan boord, moet je wel een fijn gevoel geven, niet? Ben eens benieuwd of je je eerste nacht aan boord goed bent doorgekomen? ‘t amusement!
beste opa,
heb je al een haai gezien? ik wil ook naar de behamaz!
haai baai koejevlaaaaaaaaaaaaaaaaaaiiiiiii,
casper xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
(We write as we speak, I didn’t want to interupt this special moment !)
Als je zo blijft schrijven, wordt dit geheel vanzelf een bestsellend reisverhaal! Proficiat ook met je succesvolle oversteek en boarding, de Meesters van het Verre Oosten doen dat zoals Mr Spock van Star Trek, maar vermits wij Westerners zijn en jij het westen aandoet, lijkt me jouw manier de beste optie:-)Veel culinair plezier met ananas en co!
Ik kan Carine enkel bijvallen en vind de stijl ook erg leuk – zeer inspirerend! Nu heb je echt zeebenen – zie wel dat je niet te veel over je balkon hangt. Vermits je alleen reist, is er niemand om te schreeuwen dat er een man overboord is. Wij zullen hier pas iets merken als je blog een dag stil blijft. Tegen dan zit je op een onbewoond eiland ergens in de oceaan, LOST.
Ben jij dat trouwens op de foto? En wat is dat over jong genoeg blijken om bij de bemanning te horen? Mogelijks is dit een illustratie van het Amerikaanse gegeven waarbij senioren vaak uit node moeten werken tot ver voorbij de pensioengerechtigde leeftijd. Niet dat onze West-Europese normen aangaande pensioen en pre-pensioen als norm zouden moeten dienen. Trouwens ik gun het je – je bent tenslotte niet echt oud maar natuurlijk ook niet meer echt jong.
Je hebt er misschien zelf ook aan gedacht, maar misschien verwacht de bemanning wel een wederdienst van jou in ruil voor het privilege van de buitenlucht en het balkon en zal je dra als hulpmatroos worden ingeschakeld.
Geniet ervan en tot lezens! xx
I like your style, man 🙂 Check ook je e-mail, hé ! N. xxx