De kapitein is blijkbaar niet van plan om het zogenaamde “scheepsuur” te veranderen: het blijft voorlopig UTM-4, Brussel-5 of gewoon “Atlantische Tijd”, alsof die oceaan maar één tijdszone breed zou zijn. Een vast scheepsuur helpt natuurlijk voor de “aanboordlingen” om op tijd te zijn voor bv. de lunch (12 tot 14), maar dat heeft geen vat op de hemellichamen. Terwijl we naar het zuidoosten varen tegen 20 knopen, blijven zon en aarde gewoon op hun eigen ritme evolueren, de zonnetijd. Dat betekent o.m. dat de zon van de éne dag op de andere niet een beetje vroeger opkomt, maar verrassend veel vroeger; en omgekeerd bij het slapengaan. Zij klimt ook elke dag hoger in de hemel. In de laatste twee dagen zijn we, traag maar zeker, reeds 11° gezakt en 14° opgeschoven (naar de “Levant”).

Foto’s heb ik vandaag niet genomen, los van enkele mentale plaatjes voor toekomstig schrijfsel- gebruik. Nu ja, na twee dagen op een eindeloze zee met elke golf pictografisch hetzelfde, en tegelijk onbeschrijflijk anders, is fotografie geen nuttige of interessante tijdsbesteding. Tegen de middag ben ik me wel voor het eerst beginnen realiseren dat haar lengte en zeetijd deze reis inderdaad “buiten de comfortzone” brengt. Over dat specifieke doel hoef ik me alvast geen zorgen te maken, het is “in de sacoche”.

Na de gym, het ontbijt (spek met eieren – ’t is sabbat en dan mag er voor een katholiek iets meer bij zijn) en rondneuzen in de “Shore Excursions Brochure” voor Brazilië, was het half elf. Zomaar schoot me dit immaterieel beeld te binnen: Wall of Freedom. Totnogtoe ben ik altijd intuïtief en ongedwongen “bezig geweest”: wat fitnessen, wat lezen, wat eten, wat bloggen. En plots, om half twaalf, zag ik hem, uit het niets opgedoken ….een muur, om te beklimmen. Veel gedronken had ik zeker (nog) niet. Zonneslag? Fata morgana? Wie zal het zeggen? Een “Muur van Vrijheid”, zo kwam het me voor. Maar … was ik ook dààrvoor eigenlijk niet naar hier gekomen?

Uit grote schrik voor fataal energietekort bij het klimwerk, ben ik maar snel gaan lunchen, op het wijdse, baksteenloze achterdek: pistousoep en vegetarische lasagne. De volhouder wint: Montignac kan hier écht! Ik zal binnenkort een foto van mezelf opsturen zodat de schok over mijn gewichtsverlies niet te groot is, straks wanneer ik, over de muur, terug thuis ben …

In de namiddag heb ik dan moedig mijn klimijzers aangetrokken, om naar het Crowe’s Nest te stappen. Dit Kraaiennest ligt vooraan, op 12. Hoger en verder kan je niet meer. De naam is perfect gekozen. In tegenstelling tot de tijd van Columbus is het in dit Crowe’s Nest lyrisch rustig, heerlijk koel, met een windloze horizont. Met slechts drie andere bezoekers leek het niet meteen de populairste plek op het schip. Dat vond dit kwartet niet erg. “s Avonds verandert het nest zo te zien in een pianobar, met dansvloer. Tegen de klok van drieën ben ik er geruisloos, en verder onopvallend, in Spinoza gedoken. De eerlijkheid gebiedt me om te vermelden dat een overheerlijke Piña Colada daarbij een gewaardeerde compagnon is geweest.

Alle gekheid op een stokje, het is nu zes uur en de zon is juist verdwenen. De wind waait terug harder uit het zuidwesten en het schip rolt merkbaar. Om middernacht worden we verwacht tussen Martinique en Santa Lucia. Op Google Maps meet dat gat nog geen 40km, een gaatje dus. Ik ben (nog) geen zeerat maar het lijkt er sterk op dat we vanavond onze eerste echte ervaring (aanvaring?) met ietwat serieuze golven zullen meemaken…

Prinsendam, zaterdag 8 januari 2011, 18u40

Onderweg naar Barbados [wellicht beter “overgolf” ipv “onderweg”)