Gisteravond kregen we, na het geslaagde bezoek aan het wilde eiland, wild op ons bord. En het was uitstekend. De tafelgesprekken tussen de 5 tafelaars zijn doorgaans redelijk geanimeerd en bestrijken zeer uiteenlopende onderwerpen. Omdat de toch wel hinderlijke ruwheid van de zee niet ophoudt, kwamen we op de ITCZ. In gewone taal (nou ja, wat is gewoon) is dit de Inter-tropische Convergentiezone. Dat is de zone waar de NO passaten en hun collega’s van het zuidelijke halfrond (de ZO passaten) elkaar “ontmoeten”. In het evenaargebied zorgen deze niet-aflatende winden ervoor dat opgestuwde waters botsen en klotsen. Terloops zei iemand dat er op het schip ook dagelijks een bijeenkomst van de LGBT werd gehouden. Omdat LGTB ook een acroniem van vier letters is.

Slechts één tafelgenoot wist wat achter deze vier letters schuil ging: Lesbians, Gays, Bisexuals & Transsexuals. Naar verluidt vergaderen ze elke dag om 16u in een hoekje van het Crow’s Nest – daar waar ik af en toe Spinoza lees, en van een Pina Colada sip. Ik herinnerde me vaag daar reeds een groepje oude mensen – het tegenovergestelde is statistisch quasi-onmogelijk – gezien te hebben op één van de namiddagen dat ik er aanwezig was, uiteraard zonder er acht op te slaan. Een man of acht, tien misschien waren het. Gegeven de “heterogene” samenstelling en transcendente verschijningsvormen van de LGBT zou ik beter “een mens of acht, tien” geschreven hebben. Terwijl dit onderwerp in onze groep werd gegooid, gretig opgepakt en kwistig besproken, wist er iemand te vertellen dat er eveneens SS bijeenkomsten georganiseerd waren. Dat belooft, SS en LGBT, dacht ik zo, en besloot me beter te informeren.

Toen ik op mijn kamer terugkeerde, keek ik dus in de dagelijkse Explorer, de gebeurtenissen-gazet. En ziedaar: 4pm LGBT Gathering, Crow’s Nest, 12, portside. Een beetje hoger in de lijst vond ik ook: 3pm, Singles & Solos Meet for Tea, La Fontaine Dining Room, 7. In de voorafgaande conversatie aan tafel was al uitgelegd dat “Solos” op mensen sloeg die gehuwd waren maar alleen reisden (en dus niet naar specifiek seksueel gedrag refereerde, waarvan akte). Thee is, met voorbehoud voor Verbena thuis voor het slapengaan, niks voor mij en, eerlijk gezegd, SS meetings waarin ik, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, de jongste pretmaker ben, bekoren mij evenmin. Dus, geloof het of niet, ik besloot voor ik gisteravond het bed inkroop, om een bezoekje te brengen aan het Crow’s Nest, 12, om 16u bij de LGBT’s.

Vandaag zou een trage dag worden, letterlijk en figuurlijk. Om 15u zouden we de “Amazon Barrier” oversteken: dat was hét hoogtepunt. Immers, dat kon enkel bij hoog water met 2 meter overschot onder de kiel van het schip via een heel smalle vaargeul, waar we heel traag door moesten. ’t Heeft lang geduurd, en het zal wel veel manoeuvreerkunde gevergd hebben, maar ik kan melden dat het voor 100% is gelukt. Vlak voor de doortocht had het, voor de eerste keer op deze reis, overdag, plots en zwaar geonweerd. Vanuit de fitness zaal zag ik ineens dikke, dikke, lange pijpenstelen uit de hemel vallen, miljoenen kamikazecilinders vol water, die zich, telescopisch, op de grond te pletter storten. Een schouwspel dat we ongetwijfeld dagelijks zullen meemaken.

Nochtans begon deze trage dag niet optimaal. Toen ik opstond lag er een brief van kapitein Halle Thon Gundersen in de bus. Hij vroeg om de volgende tien dagen zeer spaarzaam om te gaan met het water aan boord. Immers, wegens al het zilt en sediment in het bruine Amazonewater waren de evaporatietoestellen van de Prinsendam niet in staat om het water te “processen” (en drinkbaar water te maken, zoals op volle zee gebeurd). Omdat de zee nog steeds ruw was, plande ik om eerst te ontbijten en wat te werken in mijn hut, en de fitness naar de (trage) namiddag te verplaatsen.

Wat bleek in de loop van de voormiddag? De “sjas” (chasse?) van mijn toilet – vergelijkbaar met die in een vliegtuig – werkte niet. Spijtig genoeg kwam ik dat te weten, toen het onheil reeds geschied was… In de vage en, toegegeven, irrationele hoop dat het euvel zich vanzelf zou oplossen, was ik buiten op het dek wat gaan lezen. Bij mijn terugkeer bleek die hoop inderdaad ijdel geweest te zijn. Terwijl ik alvast bedacht hoe ik ging uitleggen dat ikzelf niks verkeerds of ongebruikelijk had gedaan, belde ik naar “Housekeeping”. Denise nam voois op en stelde me direct gerust: “It is a general problem, Sir. And our engineers are working on it, Sir”. Oef! Even vroeg ik me af wat er zou gebeuren als de ingenieurs het niét konden oplossen? Zou de kok of de dokter dan moeten ingrijpen? Ook hier kan ik melden dat er, goddank, geen belet meer is!

Daarmee ben ik uitgepraat. Of toch niet! Ik ben inderdaad vanmiddag naar het Kraaiennest getogen. De drink-of-the-day was een “Tropical Cable Car”. Met die eretitel werd hij vandaag een dollar goedkoper. Proberen maar! Niet echt om over naar huis schrijven.

Morgen gaan we aan land, in Macapà, Brazilië.

Prinsendam, woensdag 12 januari 2011, 19u

In de monding van de Amazone

(Tussen haakjes, de kaarten zijn afkomstig uit de Smithsonian Atlas of the Amazon)