Bij het vroege ochtendkrieken (om 5u30) had het hondenweer de plaats geruimd voor een meeuwenweer. Ik geef toe dat de meeuwen me wat verrast hadden door hun vroege aanwezigheid. Immers wie begint er nu zo vroeg zo hard en zo lang te vliegen? Na wat trage reflectie kwam ik tot het besluit dat meeuwen op het water eigenlijk niet kunnen slapen want, als ze omver vallen, zouden ze verzuipen. Of dat juist weet ik Vanzelfsrekend niet, maar als werkhypothese is het een begin. Trouwens? al die meeuwen vlogen zo dicht aan Mij voorbij dat ik ze kon aanraken als ik zou gewild hebben. Maar ik was daarvoor veel te traag!
Het is een prachtige zeedag, zeggen de kenners. Ongeveer 30°C, overal zon, weinig golven en een zacht briesje dat dwars over het schip waait. “Heden in Eden”, kon de titel zijn van een bladzijde uit een romantisch dagboek. Met Carine erbij had ik zo een bladzijde wellicht ook makkelijk vol gekregen, wat nog niet wil zeggen dat ze op de blog zou terecht komen!
Zelf heb ik eigenlijk een snipperdag genomen. Hoewel ik om 7u uit bed was en om 8u lekkere verse ananas, meloen, banaan en aardbeien, met een paar toastjes had verorberd, heb ik mijn stoutste schoenen aangetrokken om … terug te gaan slapen! En het is gelukt ook. Vervolgens wat zonneluieren, wat fitnessen en wat sla en tomaat bijknabbelen tot het zware werk begint: de blog. Ik denk dat ik er hier maar een punt achterzet, zodat ik volledig uitgerust, en wat meer gebruind, aan het diner kan verschijnen!
Naschrift: het diner was lekker, paella als “plat résistant”, met weinig rijst. Zo blijft mijn gewicht ook op “target”. Vanavond hadden we een nieuwe artiest: Juan Pablo Subirana, Cubaans vluchteling en concertpianist. Ware de piano even goed gestemd geweest als hij professioneel onderlegt bleek, dan zou het ronduit schitterend geweest zijn. Als sluitstuk speelde hij “Expctaciones” – voor iedereen onbekend, want hij had het zelf gecomponeerd, voor zijn moeder. En zo dacht ik terug aan de mijne, op het gesluierd ritme van geweven weemoed en met de doorleefde diepte van zijn romantische renditie. Gevangen in de harmonie van het moment, kom ik me – alhoewel van nature sterk twtijfelend aan éénderwelk hiernamaals, niet van de indruk ontdoen dat er iets, ergens, overleefde – al was het maar een beeld, verborgen in mezelf. Heeft muziek dan toch een magische dimensie?
Prinsendam, dinsdag 25 januari 2011
Sub sole tropicano!
