Het was een Conatus dag vandaag, in het Nederlands deze keer. En morgen is het zondag, dan rusten de lezers (terwijl de auteur zich afsloot voor een nieuw verhaal!)
Dat alles sluit niet uit dat ik op mijn “zon”-dag geen andere meldenswaardige ervaringen zou meegemaakt hebben! Om aan te tonen hoe belangrijk het wel is – of kan geweest zijn – ga ik me beperken tot één ervaring.
Vanmorgen zat ik op het dek, gedeeltelijk uit de zon, maar gevat in haar warmte, een boek te lezen. Ik was zeer geboeid want het ging over (zelf)bewustzijn. Een verhaal over kinderen die geboren worden zonder cerebrale cortex, en toch emoties hebben! (Daarover meer in de volgende zeedagen)
Ik was dus wel degelijk ver weg … ook de vele voorbijlopers ontsnapten aan mijn aandacht. Opeens werd ik “wakker geschud”, een beetje beduusd was ik zelfs. Wat had me zo plots uit mijn concentratie gehaald? Ha, daar was het opnieuw. Dàt was het, dàt geluid had me uit mijn boeken-droomwereld gehaald, geen twijfel mogelijk.
Als ik het neerschrijf, lijkt het vast banaan (!), en ikzelf wat geschift wellicht. Dat laatste is het zeker (nog) niet. Om eerlijk te zijn werd ik namelijk uit mijn concentratie gehaald door het aansnellende water dat op en langs de romp van het schip brak en voortvloeide, en waste en broebelde: een vertrouwd geluid was het ook. Ergens diep vanbinnen was er een soort van herkenning en, neen, het lag niet zomaar aan het geluid van het water op de romp (ik heb dat inmiddels al tot treurens toe gehoord), maar wel dat éne ondefinieerbare geluid, dat geluid had me gewekt, uit mijn aardse afwezigheid.
Al diegenen die dit nog niet al te gek vinden, mogen voort lezen. De anderen zou ik aanraden om snel ergens anders hun zinnen te gaan verzetten! Het strafste is, in feite, dat ik dit, onderbewust, als een gekend oergeluid had ervaren. De rest kan iedereen raden: het was het geklots in de baarmoeder. Die herinnering had me uit mijn zeer diepe concentratie gehaald.
Voilà! En denk nu maar dat ik zot geworden ben. Zolang ik kan voetballen en tennissen (dat kriebelt alle dagen), bij mijn lief zijn en met familie en vrienden wat plezier maken, kan me dat eerlijk gezegd niet zoveel schelen! Geloof toch maar dat het kan, die déjà-entendu!
Prinsendam, zaterdag 26 februari 2011
Moet er nog zand zijn? (Ik ben morgen immers in de woestijn!!)
misschien wordt het toch tijd dat je terugkomt 🙂