A³

“Somewhat rough”, gingen we, volgens de marine experten, de nacht in. Zo zijn we ook ontwaakt, en sindsdien is het langzaam wat rukkeriger geworden. Misschien zou “nukkerig” hier niet misstaan. Momenteel zijn de golven tussen de 2 en 4 meter, her en der vallen er tropische buien. Over het algemeen heb ik de indruk dat we over het water schaatsen, of “skimmen”, in grote halen van golftop tot golftop, met dien verstande dat de weergoden loeren op hun kans om de Prinsendam plots hoekig te doen stampen of onverwacht elliptisch te doen rollen, met succes overigens!!

Op die manier zie je bijvoorbeeld van nature voorzichtige mensen over elk stap nadenken. Vanmorgen bij het ontbijt was er zo een 80 jarige Amerikaan die, voorzichtig en uitgemeten, met een glas water én een tas koffie door de automatische deur op de achterplecht stapte. Moedig dat wel, maar in een handomdraai loeiderde hij, pleine face, een hoge ficusplant in, met zijn armen open, links water en rechts koffie. Het is trouwens opvallend dat, als mensen met hun tassen even waggelen en hun evenwicht hersteld hebben, ze direct wat drinken! Deze meneer dronk van allebei.

Het is niet altijd zo plezant, nee nee. Vrouwen die het aandurven, of het absoluut nodig hebben, om op iets of wat hakken te lopen, vallen er regelmatig af. Vooral op de trappen geeft dat aanleiding tot bizarre beenposities. Vanmorgen was er trouwens een frêle, stokoude meneer die een dubbele uitdaging had bij het opgaan van de trap: hij moest zich sowieso vast houden aan de leuning want hij was duidelijk niet echt goed te been. Alsof dat nog niet genoeg mentale en fysieke inspanning vereiste, wou hij met een grote (witte) zoekdoek in zijn handpalm naar boven glijden … ik dacht dat de “germs” ook voor hem op dat moment minder gevaarlijk waren dan de “grip”, maar hij was een andere mening toegdaan. Levenslust (of stervensangst?) neemt soms groteske vormen aan.

Zelf wou ik om half acht op mijn cross trainer kruipen. Tja, dat was ook even wennen. Bij het opstappen was het al prijs: het lijkt immers alsof die grote schelpen zomaar van plaats veranderen. Eens “te paard”, begint de fun pas echt. Als je erover nadenkt is het ook niet eenvoudig! Er zijn in deze situatie een viertal dynamische variabelen: 1) het schip rolt en stampt, 2) je trapt elliptisch rond in die schoepen, daarbij jouw eigen zwaartepunt verplaatsend, 3) de cross trainer zelf is niet vastgenageld en je voelt wat onstabiliteit en/of beweging, vooral lateraal naar links en naar rechts, en 4) je lichaam ondergaat ook de (tegengestelde) reactie op de beweging van het schip. Als je daarbij je handen niet op één plek vasthoudt, maar ook aan de staken gaat trekken en duwen, wordt het één complete chaotische “dance macabre”. Ik begon sneller te zweten dan anders, en vermoed dat het toch iets te maken had met “schots worden”. Node heb ik wat gas teruggenomen, het zweet verminderde, en ik heb mijn andere trainingen succesvol afgerond. Daarbij ben ik slechts twee keer met andere beoefenaars gebotst! Joggen heb ik vandaag (nog) niet gedaan: op de loopband is dat onder deze condities gekkenwerk en op het dek heb ik zo veel plaats nodig dat het voor de andere passagiers gevaarlijk wordt.

Zo zie je maar dat er ook op een trage dag wat te beleven valt, vooral als de zee “rough” is. Overigens, omdat ik mijn drang om Spinoza verder te lezen niet wou onderdrukken, en nostalgisch gecharmeerd was door die Piña Colada van zaterdag, ben ik naar het Crowe’s Nest geklommen. Af en toe peinzend voor me uitkijkend, kwam er plots ver, ver weg, een hoogspanningspaal te voorschijn, en nog één, en nog twee …met een schip eronder! Dat is het enige dat er, binnen de horizonten, vandaag gebeurd is. Ik heb dat evenement plichtsbewust gefotografeerd: boeiende beelden, niet?

Inmiddels hebben ze het restaurant “gepaleerd” met rode en zwarte doeken, vol piranha’s, van steen. Ik heb geen idee wat er staat te gebeuren! De dagelijkse “Explorer” – de gazet, zeg maar maakt geen melding van buitenissigheden. Gisteren heeft de kapitein nog maar eens pardoes de scheepstijd veranderd, nu Brussel -4. Ik vermoed dat dit onveranderd zal blijven voor de rest van de maand. Best ook, want dat uur vroeger opstaan in een nog donkere morgen is geen cadeau, vooral niet als je het pas om 22u verneemt!

Prinsendam, maandag 10 januari 2011, 18u

6°N en 54°W, in Zuid-Amerikaans(e) water(en)

Gisterenmiddag leek mijn maag een beetje de hik te hebben. Besproeiing met wat Piña Colada en een half flesje Pinot Noir bij het diner hadden dat euvel, naar ik aannam, uit de wereld geholpen. Positief denken kan nooit kwaad. Na het avondeten, en naarmate we Martinique naderden, waren de golven wat hoger gaan schuimen.

Vooral het stampen van het schip verknoeide de ontluikende slaaproutine. Zodoende was ik terug klaarwakker om twee uur, terwijl we de twinkelende lichtjes van Santa Lucia aan stuurboord schuin achter ons lieten. Mijn maag had zich duidelijk niet herpakt en dus heb ik mijn eerste Motillium tongsmeltertje genomen. Terwijl ik me helemaal niet zeeziek voelde, bekroop me toch de twijfel of mijn maag alléén misschien zeeziek was? Enfin, goed slapen bleef een uitdaging!

Om 7u waren we aangemeerd in Bridgetown. Wij zijn nu verschenen op de kaart die ik heb rondgestuurd. Er lagen twee volwassen zeilschepen aangemeerd. Ondertussen maakte een witglanzend passagiersschip (Explorer of the Seas) zich klaar om, langzaam, de haven binnen te varen. Mijn maag was niet echt beter geworden, maar het water onder ons was wel spiegelglad. Twee toastjes met confituur had ik als beste medicijn bedacht. Tenslotte zou ik zo direct aan wal gaan, en flauwvallen op Barbados stond niet in het scenario. Kotsen ook niet.

Barbados met een professionele fotograaf; het was eigenlijk een tegenvaller. Het eiland is een palet van schakeringen van groen, rond een paar onmerkwaardige bultjes. Onderhoudend en beslagen was de fotograaf, een vijftiger met een moeder van 92 die er, op foto, nog geen zeventig uitzag. Ze was vorig jaar in juli gestopt met les geven.

Dat alles sluit niet uit dat de kortstondige onderdompeling in deze wereld bijwijlen interessant was. Enkele memorabele samenraapsels.

Barbados is #2 in de wereld voor honderdjarigen. Het geheim? Elke morgen een zeebad, lekker en veel fruit, veel vis en … frisse wind die over 4000km is gefilterd. Rum is de nationale drank en een spreuk zegt: één glas rum per dag reinigt de aders en tast de lever niet aan. Barbados is echter ook #2 in de (beschaafde) wereld voor amputaties. Hallo? Vooral tenen!!

De traditionele huizen (chattle houses) zijn van hout gemaakt op een fundering van op elkaar gestapelde stenen. Vreemd toch want er is hier evenveel leisteen als hout. De “clou”? Mensen woonden op het landgoed van hun baas (suikerriet plantages). Wanneer er te weinig werk was moesten ze ophoepelen. Een stenen huis moesten ze achterlaten, een houten namen ze mee!

We hebben inmiddels Barbados verlaten en wiegen terug op de Atlantische Oceaan. Ik kijk uit naar een “nieuwe lege dag op zee”, klaar om hem morgen te vullen! Toch nog één raadseltje uit Barbados! “Eén zuurtje, twee zoetjes, drie sterkjes en vier slapjes” – wat is het? (Lijkt me iets voor Spiessens of Dr. Lecomte)

Prinsendam, zondag 9 januari 2011, 19u

Op een kanonschot ten ZZW van Barbados

De kapitein is blijkbaar niet van plan om het zogenaamde “scheepsuur” te veranderen: het blijft voorlopig UTM-4, Brussel-5 of gewoon “Atlantische Tijd”, alsof die oceaan maar één tijdszone breed zou zijn. Een vast scheepsuur helpt natuurlijk voor de “aanboordlingen” om op tijd te zijn voor bv. de lunch (12 tot 14), maar dat heeft geen vat op de hemellichamen. Terwijl we naar het zuidoosten varen tegen 20 knopen, blijven zon en aarde gewoon op hun eigen ritme evolueren, de zonnetijd. Dat betekent o.m. dat de zon van de éne dag op de andere niet een beetje vroeger opkomt, maar verrassend veel vroeger; en omgekeerd bij het slapengaan. Zij klimt ook elke dag hoger in de hemel. In de laatste twee dagen zijn we, traag maar zeker, reeds 11° gezakt en 14° opgeschoven (naar de “Levant”).

Foto’s heb ik vandaag niet genomen, los van enkele mentale plaatjes voor toekomstig schrijfsel- gebruik. Nu ja, na twee dagen op een eindeloze zee met elke golf pictografisch hetzelfde, en tegelijk onbeschrijflijk anders, is fotografie geen nuttige of interessante tijdsbesteding. Tegen de middag ben ik me wel voor het eerst beginnen realiseren dat haar lengte en zeetijd deze reis inderdaad “buiten de comfortzone” brengt. Over dat specifieke doel hoef ik me alvast geen zorgen te maken, het is “in de sacoche”.

Na de gym, het ontbijt (spek met eieren – ’t is sabbat en dan mag er voor een katholiek iets meer bij zijn) en rondneuzen in de “Shore Excursions Brochure” voor Brazilië, was het half elf. Zomaar schoot me dit immaterieel beeld te binnen: Wall of Freedom. Totnogtoe ben ik altijd intuïtief en ongedwongen “bezig geweest”: wat fitnessen, wat lezen, wat eten, wat bloggen. En plots, om half twaalf, zag ik hem, uit het niets opgedoken ….een muur, om te beklimmen. Veel gedronken had ik zeker (nog) niet. Zonneslag? Fata morgana? Wie zal het zeggen? Een “Muur van Vrijheid”, zo kwam het me voor. Maar … was ik ook dààrvoor eigenlijk niet naar hier gekomen?

Uit grote schrik voor fataal energietekort bij het klimwerk, ben ik maar snel gaan lunchen, op het wijdse, baksteenloze achterdek: pistousoep en vegetarische lasagne. De volhouder wint: Montignac kan hier écht! Ik zal binnenkort een foto van mezelf opsturen zodat de schok over mijn gewichtsverlies niet te groot is, straks wanneer ik, over de muur, terug thuis ben …

In de namiddag heb ik dan moedig mijn klimijzers aangetrokken, om naar het Crowe’s Nest te stappen. Dit Kraaiennest ligt vooraan, op 12. Hoger en verder kan je niet meer. De naam is perfect gekozen. In tegenstelling tot de tijd van Columbus is het in dit Crowe’s Nest lyrisch rustig, heerlijk koel, met een windloze horizont. Met slechts drie andere bezoekers leek het niet meteen de populairste plek op het schip. Dat vond dit kwartet niet erg. “s Avonds verandert het nest zo te zien in een pianobar, met dansvloer. Tegen de klok van drieën ben ik er geruisloos, en verder onopvallend, in Spinoza gedoken. De eerlijkheid gebiedt me om te vermelden dat een overheerlijke Piña Colada daarbij een gewaardeerde compagnon is geweest.

Alle gekheid op een stokje, het is nu zes uur en de zon is juist verdwenen. De wind waait terug harder uit het zuidwesten en het schip rolt merkbaar. Om middernacht worden we verwacht tussen Martinique en Santa Lucia. Op Google Maps meet dat gat nog geen 40km, een gaatje dus. Ik ben (nog) geen zeerat maar het lijkt er sterk op dat we vanavond onze eerste echte ervaring (aanvaring?) met ietwat serieuze golven zullen meemaken…

Prinsendam, zaterdag 8 januari 2011, 18u40

Onderweg naar Barbados [wellicht beter “overgolf” ipv “onderweg”)

Het is half zeven. De eerste dag op zee was lang en wijds – één schip hebben we ontwaard, één. De donkere schaduwen van de kliffen van Hispaniola (hier de Dominicaanse Republiek) rijzen nu op in de snel vallende duisternis. Binnen een paar uur draaien we de Caribische Zee in. U fronst de wenkbrauwen? Had ik dat gisteren ook niet gezegd? Ach ja, de Prinsendam is geen M5, en ik had de bal duidelijk mis geslagen! De zee heeft geen haast, heb ik vandaag begrepen. De grote Belgische politici zouden zich hier snel thuis voelen!

Bewolkt is het, dreigende regen gevangen in een zwoele wind. De dagelijkse hevige tropische namiddagbuien zullen niet lang meer wegblijven. Nog even wachten op de passaten. Het was de eerste dag waarop de hitte begon te wegen, vooral als ze niet gedragen is door de wind. En die laatste had een snipperdag genomen.

Gisteravond heb ik lang naar de sterren gekeken. Het was helder en niet te vochtig. De maan is heel speciaal dezer dagen. Nadat ze eerder in de week de opkomende zon had verduisterd, verlicht de ondergaande zon nu het onderste deel van de maan met als resultaat een fijnbesneden, liggende sikkel. Ook Orion staat boven onze hoofden te fonkelen. Met de verrekijker is het een schitterend schouwspel, zonder lichtpollutie. Zoals in 1963 in onze hof in Kapelle.

Jullie begrijpen vast wel dat vandaag – “At Sea” – een trage nieuwsdag is geweest. Ik zou nog iets kunnen zeggen over een oud koppel waarvoor ik met de nodige eerbied de deur open hield, waarop ik een “Thank you young man” te horen kreeg. Binnen die context, zal u begrijpen dat een 25 jarige op dit schip een beetje als een papkind wordt beschouwd. Maar aangezien er aan boord geen papschool is, zijn er ook geen 25 jarigen te bespeuren! Enkel een paar jongeren van 60, en het geslacht zit in deze uitspraak ook juist!!!

Internet werkt niet altijd; de satellietverbinding weet u! Toch was ik live in de Skype-ether. Het had wat kunst- en vliegwerk van Philip gevraagd om me tot in de huiskamer te brengen, maar – For A Few Dollars More, lukte het uiteindelijk. Best was klank zonder beeld; beeld zonder klank kon ook, maar dat zijn we thuis niet gewoon (aha!).

Tot slot kan ik meedelen dat we vannacht zijn overgeschakeld op Atlantic Time (Brussel min 5). Dat heeft de kapitein beslist. Het was niet democratisch, en vanmorgen redelijk pijnlijk, maar er was geen betoging op het dek. In de volgende dagen zal er nog wel wat meer met de horloges geprutst worden.

Prinsendam, vrijdag 7 januari 2011, 23u

Eindelijk, om 23u zicht op de Caribische Zee (indien uitgerust met nachtkijker)

P.S. De eerste “formele” avond hebben we zopas gehad: reuzengarnalencocktail, mango gazpacho en Filet Mignon “Mermaid”. Mermaid is het enge woord dat ik ken waar Engelsen en Fransen elkaar hebben gevonden: “Gemaakt door, of in de Zee”! Mmmmm…De zee, zij lijkt wel zwart fluweel, en de genuttigde wijn heeft met dat beeld niets te maken. Voor de schuimwijn met d Kapitein was ik te laat. Een beetje hoofdpijn gespaard.

Tussen haakjes, wie weet hoe dit gespeld wordt: reuzegarnalecocktail (1 garnaal, 1 reus??), reuzengarnalecocktail (weinig kans want meerdere reuzen zijn niet nodig om één garnaal te maken), reuzegarnalencocktail (het waren er vier, garnalen) of reuzengarnalencocktail?

De dag komt hier in de lucht na half zeven. Een slaperige blik naar buiten leerde me dat het er buiten goed uitzag. Toen ik opstond wees de klok kwart voor acht. Tot mijn verbazing was mijn balkon redelijk nat. Had het geregend of had ik door een storm geslapen? Dat laatste leek me onmogelijk want mijn hoofdkussen was niet besmeurd. Geregend dus!

Terwijl ik dat alles wetenschappelijk overwoog, loeide de “Cruise Director” hard door de publieke luidsprekers, waarvan er ook één in elke kamer hangt. Blijkbaar was het weer geen meevaller: er stond een wind van 20 knopen, het lanceren van de “tenders” (enkele grotere reddingsboten) was niet evident en het schip kon niet voor anker. Er is hier ook geen pier of kade, wel te verstaan. Toen ik naar buiten stapte, zag ik plots de Maasdam in onze flank. Uit de boodschap van de Cruise Director bleek aldra dat de officieren op de brug het ook hadden gemerkt! Geen paniek dus.

Na wat experimenteren had men toch twee tenders te water gelaten. Mensen die geboekt waren om aan wal te gaan (ik niet) werden verzocht om zich benedendeks te begeven om in te stappen. De director voegde er wel aan toe dat ze het niemand zouden kwalijk nemen indien ze zouden verkiezen om op het schip te blijven. (foto: tender van Prinsendam met Maasdam op achetergrond)

Terwijl iedereen bezig was met de golven en de tenderboten, trok ik mijn atletenkleren aan voor de fitness zaal. Eerst liep het even mis: bij de ingang liet ik beleefd een oude vrouw en man passeren met de woorden (tegen de man): “Age before beauty Sir.” Hij keek me nogal vrank aan en antwoordde: “You consider yourself beautiful?”. Terwijl ik hem bemoedigend (en voorzichtig) op de frele schouder klopte, realiseerde ik me dat ik nog ongeschoren was! De fitness ging goed: niets gebroken en nergens afgevallen. De weegschaal stopte op 98 en iets.

Omdat ik toch al vroeg in de morgen herinnerd was geworden aan mijn fysieke verschijning, koos ik bewust voor een gezond ontbijt: twee sneetjes donkerbruin brood, twee gepeperde tomatenschijven en wat rauwe zalm. Goed bezig, niet? Trouwens morgenavond is het een “officieel diner”. Dat wil zeggen dat mijn blauw kostuum moet “passen” … ’t is kort dag, maar ik zie het nog zitten. Trouwens, ook mijn lunch was enkel vitaminen en proteïnen, gezellig in de wind, met een boek op het quasi-verlaten Lido achterdek – al de oudjes zaten binnen.

Gedurende de voormiddag wakkerde de wind nog wat aan. Tegen 12 uur meldde “het management” dat de tenders toch wat moeite hadden om de golven te trotseren. Ze zouden de grotere lokale boten, die de Maasdam blijkbaar gecharterd had, met hun zusterschip delen zodat de passagiers van beide schepen veilig over en weer konden.

Om 15u stoomden we op, zuidwaarts. Wij zullen vannacht de Caribische Zee binnenvaren tussen Hispaniola en Puerto Rico, buiten bereik van de Atlantische winden. Morgen wordt het een zeedag, tijd om wat na te denken over “conatus” (waar, naar verluidt, velen naar uitkijken)

Prinsendam, donderdag 6 januari 2011, 23u Ten Noorden van Hispaniola (waar Columbus voet op Amerikaanse bodem zette)

Toen ik baardlikkend de verse ontbijtananas opsmulde (was ik een hond geweest, ik zou gekwispelstaart hebben), had ik van Luggage Forward nog geen nieuws gehoord. Wie weet was het Luggage Backward geworden?! Nadat de ananas, meloen en roerei met spek een rustig plekje hadden gevonden om zichzelf in energie te laten omzetten, belde Ann, de agent, me met het goede nieuws dat mijn bagage Cincinnati Douane had verlaten om dertien minuten voor middernacht, dat ze recta linea getransfereerd was op een vliegtuig naar Miami, waar ze was toegekomen om 7 uur. De rit van Fort Lauderdale naar de Prinsendam was, dixit Ann, nog een formaliteit. Dat bleek achteraf de waarheid te zijn.

Op naar de Sea Terminal om 11 uur. Toen de bus vol bijna zat vroeg de begeleidster of iedereen er was, en ze meende het. Uit de reactie bleek dat het Altzheimer gehalte in de groep goed te overzien was. Ze begon dan maar te tellen …

Toen we bij de terminal arriveerden, werd het duidelijk dat een bus met “rijs-af” geschikter zou zijn voor dit soort van vervoer. Sommigen van mijn medepassagiers waren er erg aan toe: niet alleen waren ze overduidelijk reeds ver gevorderd met de tweede helft van hun leven, ze hadden ook veel last om, soms voetje voor voetje, vooruit te schuifelen. En toch is dat niet om cynisch over te doen: het vergt moed en doorzetting voor de zware zwaarlijvigen en voor de onfortuinlijke gebrekkigen om al deze inspanningen te leveren! Conatus in actie!!

Het was nogmaals een dag van wachten, en wachten: voor de paspoortcontrole, voor de security check, voor de inscherpingformaliteiten, voor de bagage in de hut. Er was ook wat excellent nieuws. Vooreerst bleek dat er nog plaatsen op aarde zijn waarin mannelijke hetero-singles, door alle andere gezindheden meestal afgedaan als macho of bleekscheet, met eerbied worden behandeld: mijn reservatie was aangepast … naar boven! Niet alleen heb ik nu een buitenhut, maar ook buitenlucht. De tweede opsteker is dat ik jong genoeg blijk om bij de bemanning te behoren!

De trossen werden gevierd om 18 uur en weg voer de Prinsendam, net voor de Amsterdam die eveneens vandaag aan een Grand Voyage begint: in 100 dagen rond de wereld. Als afsluiter kan ik melden dat ik vanavond lekker en gezond heb gegeten. Mijn tafelgenoot blijkt een IBM-veteraan uit Portland, Oregon, te zijn. Het zal mijn vrienden van ISS een hart onder de riem zijn om te horen dat hij IBM een prachtig bedrijf heeft gevonden. Als deze Tom een voorbeeld kan zijn, is IBM in elk geval een uitstekende voorbereiding op wereldreizen en vogelfotografie. Volhouden maar mannen!!

Florida Straits, Prinsendam, 23u

Een ordinair vertrek: de vlucht naar Atlanta, Delta 125, had ik een vijftigtal keer genomen in de laatste twintig jaar. Toen Carine me netjes deponeerde aan de Kiss&Ride kon ik deze keer, gehuld in zwangere donkerte, één enkele traan niet voorkomen. Dat was anders dan anders, samen met de zonsverduistering (daarom was de donkerte zo zwanger!). Ik heb nogal wat foto’s genomen, maar stel nu vast dat de verbindingsdraad in mijn grote bagage zit. Geen foto dus!

De vlucht zelf was natuurlijk ook gebeurtenisloos, met één kanttekening. Mijn zetelgebuur op 31G bleek een jonge mevrouw, in zwart gehuld. Toen we wat van hoogte gekomen waren deed ze haar zwarte “cazzequin” uit, met wat opzichtig bochtenwerk (zodat ik het MOEST merken). Daaronder bleek ze een zomertopje te dragen met een decolleté die me deed denken aan de Gironde, waarbij haar schouders het grote estuarium uitbeeldden, en Bordeaux – let wel, onzichtbaar vanaf de monding! – haar navel kon zijn.

“Cool” was het zeker, en ook in het vliegtuig was het redelijk koel. Klap op de vuurpijl: ze opende een boek waarvan ik de titel uit mijn ooghoeken kon lezen: “How to Marry a Multi-Millionair”. Let wel, ik voelde me hierbij helemaal geen betrokken partij en ben ervan overtuigd dat ze, terecht, niet verwachtte om een Multi-Millionair op rij 31 in Economy Class te vinden. Trouwens – zonder dat ik ook maar een zweem van kippenvel had gezien, want ik had me snel verdiept in “The Economist” – nestelde ze zich zeer snel in een dikke parka met een zwarte-berenhaarkap, en verzonk ze in een diepe slaap.

Zelf bleef ik zitten met twee vragen: 1) wie schrijft en wie publiceert er zo een boek? en, 2) waarom koopt en leest iemand zo een boek? Tussen haakjes, het boek bevatte wel een lijst van al de Amerikaanse Miljardairs die gescheiden, single of weduwnaar waren! Als toemaatje voor alle geïnteresseerde vriendinnen: de lijst begon met Paul Allen (co-stichter van Microsoft), met 26 miljard dollar.

Misschien tot slot nog dit. Wachtend op de inscheping voor Fort Lauderdale, besloot ik om een Starbucks koffie te drinken. Daar werd ik aangesproken door een piloot die voor mij in de rij stond. Wat bleek? Hij was de commandant van mijn vlucht! We keuvelden een tiental minuten. Dàt kan alleen in de States: privileges in het alledaagse leven zijn er zeldzamer dan in Europa. Enfin, hij heeft me gezond en wel naar Fort Lauderdale gebracht.

De situatie van mijn bagage (in Cincinnati opgehouden door de douane) is nog onduidelijk. Zij zou in de vooravond zijn vrijgegeven, maar men raadt me aan om toch “een klein valiesje” klaar te houden voor de eerste dagen! Teneinde deze blog vanavond nog te kunnen schrijven heb ik ook beslist om in het hotel, waar ik pas om 2030u aankwam, een Cesar Salad te verorberen. Daarbij heb ik een Zinfandel (Napa Cellars, 2005) genuttigd. Om, seffens, beter te kunnen slapen!!

Fort Lauderdale, 2230u lokaal

D-Day nadert nu met rassé schreden: morgen, 4 januari. De winter heeft wat gas teruggenomen in Brussel zodat de vliegtuigen op tijd vertrekken. Een zorg minder.

Zoals ik dat in het verleden al twee keer heb gedaan voor een nieuwe baan – en nieuwe vrienden, neem ik Delta 125, van Brussel naar Atlanta. Deze grote reis zal zodoende beginnen op een vertrouwde manier, met een eerste stop in Hartsfield Int’l. Mijn eerste bezoek daar was in 1982: de luchthaven was toen veel kleiner en de zuiderse tongval veel meer uitgesproken. Het was toen bijlange niet de grootste luchthaven ter wereld.

Zo gauw ik door de Amerikaanse grenscontrole geraak, zal ik niet, zoals van gewoonte, MARTA, de ondergrondse van “Metro Atlanta”, nemen. De robottrein van de luchthaven zal me gewoon naar de vertrekhal voor Fort Lauderdale brengen. De laatste keer in Fort Lauderdale was ik in 1985, op referentiebezoek bij Bendix Avionics met Volvo Cars uit Nederland – allemaal voor het werk, natuurlijk! Beide bedrijven zijn inmiddels “opgegaan” in de zogenaamde globalisatiegolf.

Deze keer wacht er geen werk in Fort Lauderdale, in tegendeel het wordt het echte begin van de Grand Voyage. In Port Everglades zullen de ms Prinsendam, hopelijk geflankeerd door mijn vooruitgestuurde bagage, me opwachten, woensdag, in de namiddag.

Vanmorgen heb ik de laatste (hand)bagage gepakt: medicijnen, computer en fotoprullen, wat schoon ondergoed en een scheermachientje. Twaalf kilo, ’t is een habbekrats. Zoals jullie kunnen zien in het bijgevoegd kiekje, ben ik op het ergste zeker voorbereid. Malarone tegen malaria, Imodium tegen Montezuma & Aanverwanten, en … Postaphene. Dat laatste is niet direct een bekende naam. Dat het in pillen maar ook in spoetniks verkrijgbaar is, is toch een vingerwijziging. De spoetnik is inderdaad hét paardenmiddel bij uitstek tegen zeeziekte, vooral als je wat laat bent!

De woelige Antarctische wateren, met daarbij de Drake Passage als hoogtepunt, zullen me niet te grazen nemen!

Weeral een harde winter in Brussel: 4°C beneden normaal, veel regen wordt bijgevolg pakken sneeuw, het uitspansel is “eeuwig-donkergrijs”, en nergens een zonnestraaltje, hoe waterig ook. Zeer slecht voor de huid is het ook, wegens de lage vochtigheid. Voor diegenen die in de tweede helft van hun leven zijn aangeland is dat geen sinecure: rode vlekken over het lichaam, voortdurend jeuken en, daarmee evenredig, aapachtig krabben. Geen prettig zicht…

Gelukkig hoef ik niet te beslissen om te vluchten uit deze onherbergzaamheid. Die beslissing had ik reeds enkele maanden geleden genomen, waarvan ik nu de bijkomende voordelen meepak. Mijn huid zal snel helen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan en van de Kreeftskeerkring, zonder dagelijkse zalfjes ook ..!

Na vele dagen van intensief werk heb ik ook de website goed-genoeg gekregen (alle opmerkingen zijn welkom) en ook mijn bagage heb ik in orde gekregen. Ik haat bagage maken. Indien alles goed gaat zal ik mijn spullen terugzien in Fort Lauderdale op 5 januari, op de pier. “alles goed gaan” hangt af van wat onvoorspelbaarheden. Vooreerst is er het weer. Zal Sabine de juiste variant voorspellen? Er is ook “Homeland Security” in de USA die kunnen beslissen om alles in detail na te kijken.

Waar is de tijd dat we gewoon het vliegtuig namen, opstegen, wat nuttigden, landen en ons werk of vakantie begonnen? ’t Is slechts 10 jaar geleden. Ik vloog over de ganse wereld zonder serieuze belemmeringen of ambetante onzekerheden. Heden ten dage is het één grote enerverende knoeiboel. Trouwens, de bagage “solo” opsturen lost ook al de problemen niet op. Daarenboven is het duurder om mijn 60kg bagage naar Florida te sturen dan mijn vliegticket te betalen. Het doet me denken aan de tijd dat een VLM ticket van Brussel naar London City minder kostte dan de taxi van de luchthaven naar het kantoor in London. Om dat enigszins te relativeren moet ik ook toegeven dat de 13km taxirit (om 8u ’s morgens) meer tijd nam dan de 320km vlucht. Aristiteles lacht vast in zijn vuist: een sillogisme binnenste buiten!

In de komende dagen zal ik feestend afscheid nemen van 2010 en naar 2011 dansen, met vrienden en familie. En ik zal ook een beetje bidden opdat Sabine (of Frank, ik ben niet sexueel bevooroordeeld) het juiste weer juist voorspellen, dan wel het verkeerde weer verkeerd voorspellen! ’t Maakt me allemaal niet uit voor zover het op 4 januari in Zaventem droog blijft!