Een ordinair vertrek: de vlucht naar Atlanta, Delta 125, had ik een vijftigtal keer genomen in de laatste twintig jaar. Toen Carine me netjes deponeerde aan de Kiss&Ride kon ik deze keer, gehuld in zwangere donkerte, één enkele traan niet voorkomen. Dat was anders dan anders, samen met de zonsverduistering (daarom was de donkerte zo zwanger!). Ik heb nogal wat foto’s genomen, maar stel nu vast dat de verbindingsdraad in mijn grote bagage zit. Geen foto dus!
De vlucht zelf was natuurlijk ook gebeurtenisloos, met één kanttekening. Mijn zetelgebuur op 31G bleek een jonge mevrouw, in zwart gehuld. Toen we wat van hoogte gekomen waren deed ze haar zwarte “cazzequin” uit, met wat opzichtig bochtenwerk (zodat ik het MOEST merken). Daaronder bleek ze een zomertopje te dragen met een decolleté die me deed denken aan de Gironde, waarbij haar schouders het grote estuarium uitbeeldden, en Bordeaux – let wel, onzichtbaar vanaf de monding! – haar navel kon zijn.
“Cool” was het zeker, en ook in het vliegtuig was het redelijk koel. Klap op de vuurpijl: ze opende een boek waarvan ik de titel uit mijn ooghoeken kon lezen: “How to Marry a Multi-Millionair”. Let wel, ik voelde me hierbij helemaal geen betrokken partij en ben ervan overtuigd dat ze, terecht, niet verwachtte om een Multi-Millionair op rij 31 in Economy Class te vinden. Trouwens – zonder dat ik ook maar een zweem van kippenvel had gezien, want ik had me snel verdiept in “The Economist” – nestelde ze zich zeer snel in een dikke parka met een zwarte-berenhaarkap, en verzonk ze in een diepe slaap.
Zelf bleef ik zitten met twee vragen: 1) wie schrijft en wie publiceert er zo een boek? en, 2) waarom koopt en leest iemand zo een boek? Tussen haakjes, het boek bevatte wel een lijst van al de Amerikaanse Miljardairs die gescheiden, single of weduwnaar waren! Als toemaatje voor alle geïnteresseerde vriendinnen: de lijst begon met Paul Allen (co-stichter van Microsoft), met 26 miljard dollar.
Misschien tot slot nog dit. Wachtend op de inscheping voor Fort Lauderdale, besloot ik om een Starbucks koffie te drinken. Daar werd ik aangesproken door een piloot die voor mij in de rij stond. Wat bleek? Hij was de commandant van mijn vlucht! We keuvelden een tiental minuten. Dàt kan alleen in de States: privileges in het alledaagse leven zijn er zeldzamer dan in Europa. Enfin, hij heeft me gezond en wel naar Fort Lauderdale gebracht.
De situatie van mijn bagage (in Cincinnati opgehouden door de douane) is nog onduidelijk. Zij zou in de vooravond zijn vrijgegeven, maar men raadt me aan om toch “een klein valiesje” klaar te houden voor de eerste dagen! Teneinde deze blog vanavond nog te kunnen schrijven heb ik ook beslist om in het hotel, waar ik pas om 2030u aankwam, een Cesar Salad te verorberen. Daarbij heb ik een Zinfandel (Napa Cellars, 2005) genuttigd. Om, seffens, beter te kunnen slapen!!
Fort Lauderdale, 2230u lokaal
Vanmorgen heb ik de laatste (hand)bagage gepakt: medicijnen, computer en fotoprullen, wat schoon ondergoed en een scheermachientje. Twaalf kilo, ’t is een habbekrats. Zoals jullie kunnen zien in het bijgevoegd kiekje, ben ik op het ergste zeker voorbereid. Malarone tegen malaria, Imodium tegen Montezuma & Aanverwanten, en … Postaphene. Dat laatste is niet direct een bekende naam. Dat het in pillen maar ook in spoetniks verkrijgbaar is, is toch een vingerwijziging. De spoetnik is inderdaad hét paardenmiddel bij uitstek tegen zeeziekte, vooral als je wat laat bent! 
This morning I did the “final hand luggage packing”, medicines, computer and photo gear, some underwear and a shaving machine: twelve kilos maximum, peanuts, so to speak! As you can see from the accompanying picture, I am prepared for the worst: Malarone against malaria, Imodium against any King’s Revenge and … Postaphene. Not directly a common name I gather. The fact that it comes in tablets and in “sputniks”, gives away some of the mystery. The sputnik is indeed the brute force weapon of choice against sudden sea sickness, especially when your timing was off!