Toen ik baardlikkend de verse ontbijtananas opsmulde (was ik een hond geweest, ik zou gekwispelstaart hebben), had ik van Luggage Forward nog geen nieuws gehoord. Wie weet was het Luggage Backward geworden?! Nadat de ananas, meloen en roerei met spek een rustig plekje hadden gevonden om zichzelf in energie te laten omzetten, belde Ann, de agent, me met het goede nieuws dat mijn bagage Cincinnati Douane had verlaten om dertien minuten voor middernacht, dat ze recta linea getransfereerd was op een vliegtuig naar Miami, waar ze was toegekomen om 7 uur. De rit van Fort Lauderdale naar de Prinsendam was, dixit Ann, nog een formaliteit. Dat bleek achteraf de waarheid te zijn.
Op naar de Sea Terminal om 11 uur. Toen de bus vol bijna zat vroeg de begeleidster of iedereen er was, en ze meende het. Uit de reactie bleek dat het Altzheimer gehalte in de groep goed te overzien was. Ze begon dan maar te tellen …
Toen we bij de terminal arriveerden, werd het duidelijk dat een bus met “rijs-af” geschikter zou zijn voor dit soort van vervoer. Sommigen van mijn medepassagiers waren er erg aan toe: niet alleen waren ze overduidelijk reeds ver gevorderd met de tweede helft van hun leven, ze hadden ook veel last om, soms voetje voor voetje, vooruit te schuifelen. En toch is dat niet om cynisch over te doen: het vergt moed en doorzetting voor de zware zwaarlijvigen en voor de onfortuinlijke gebrekkigen om al deze inspanningen te leveren! Conatus in actie!!
Het was nogmaals een dag van wachten, en wachten: voor de paspoortcontrole, voor de security check, voor de inscherpingformaliteiten, voor de bagage in de hut. Er was ook wat excellent nieuws. Vooreerst bleek dat er nog plaatsen op aarde zijn waarin mannelijke hetero-singles, door alle andere gezindheden meestal afgedaan als macho of bleekscheet, met eerbied worden behandeld: mijn reservatie was aangepast … naar boven! Niet alleen heb ik nu een buitenhut, maar ook buitenlucht. De tweede opsteker is dat ik jong genoeg blijk om bij de bemanning te behoren!
De trossen werden gevierd om 18 uur en weg voer de Prinsendam, net voor de Amsterdam die eveneens vandaag aan een Grand Voyage begint: in 100 dagen rond de wereld. Als afsluiter kan ik melden dat ik vanavond lekker en gezond heb gegeten. Mijn tafelgenoot blijkt een IBM-veteraan uit Portland, Oregon, te zijn. Het zal mijn vrienden van ISS een hart onder de riem zijn om te horen dat hij IBM een prachtig bedrijf heeft gevonden. Als deze Tom een voorbeeld kan zijn, is IBM in elk geval een uitstekende voorbereiding op wereldreizen en vogelfotografie. Volhouden maar mannen!!
Florida Straits, Prinsendam, 23u
