Gisterenmiddag leek mijn maag een beetje de hik te hebben. Besproeiing met wat Piña Colada en een half flesje Pinot Noir bij het diner hadden dat euvel, naar ik aannam, uit de wereld geholpen. Positief denken kan nooit kwaad. Na het avondeten, en naarmate we Martinique naderden, waren de golven wat hoger gaan schuimen.
Vooral het stampen van het schip verknoeide de ontluikende slaaproutine. Zodoende was ik terug klaarwakker om twee uur, terwijl we de twinkelende lichtjes van Santa Lucia aan stuurboord schuin achter ons lieten. Mijn maag had zich duidelijk niet herpakt en dus heb ik mijn eerste Motillium tongsmeltertje genomen. Terwijl ik me helemaal niet zeeziek voelde, bekroop me toch de twijfel of mijn maag alléén misschien zeeziek was? Enfin, goed slapen bleef een uitdaging!
Om 7u waren we aangemeerd in Bridgetown. Wij zijn nu verschenen op de kaart die ik heb rondgestuurd. Er lagen twee volwassen zeilschepen aangemeerd. Ondertussen maakte een witglanzend passagiersschip (Explorer of the Seas) zich klaar om, langzaam, de haven binnen te varen. Mijn maag was niet echt beter geworden, maar het water onder ons was wel spiegelglad. Twee toastjes met confituur had ik als beste medicijn bedacht. Tenslotte zou ik zo direct aan wal gaan, en flauwvallen op Barbados stond niet in het scenario. Kotsen ook niet.
Barbados met een professionele fotograaf; het was eigenlijk een tegenvaller. Het eiland is een palet van schakeringen van groen, rond een paar onmerkwaardige bultjes. Onderhoudend en beslagen was de fotograaf, een vijftiger met een moeder van 92 die er, op foto, nog geen zeventig uitzag. Ze was vorig jaar in juli gestopt met les geven.
Dat alles sluit niet uit dat de kortstondige onderdompeling in deze wereld bijwijlen interessant was. Enkele memorabele samenraapsels.
Barbados is #2 in de wereld voor honderdjarigen. Het geheim? Elke morgen een zeebad, lekker en veel fruit, veel vis en … frisse wind die over 4000km is gefilterd. Rum is de nationale drank en een spreuk zegt: één glas rum per dag reinigt de aders en tast de lever niet aan. Barbados is echter ook #2 in de (beschaafde) wereld voor amputaties. Hallo? Vooral tenen!!
De traditionele huizen (chattle houses) zijn van hout gemaakt op een fundering van op elkaar gestapelde stenen. Vreemd toch want er is hier evenveel leisteen als hout. De “clou”? Mensen woonden op het landgoed van hun baas (suikerriet plantages). Wanneer er te weinig werk was moesten ze ophoepelen. Een stenen huis moesten ze achterlaten, een houten namen ze mee!
We hebben inmiddels Barbados verlaten en wiegen terug op de Atlantische Oceaan. Ik kijk uit naar een “nieuwe lege dag op zee”, klaar om hem morgen te vullen! Toch nog één raadseltje uit Barbados! “Eén zuurtje, twee zoetjes, drie sterkjes en vier slapjes” – wat is het? (Lijkt me iets voor Spiessens of Dr. Lecomte)
Prinsendam, zondag 9 januari 2011, 19u
Op een kanonschot ten ZZW van Barbados
