A³

Uninterrupted days and nights of rough seas, as a consequence of heavy swells from the Northeast (says the captain time and again), intermittently enhanced by a stiff breeze, have been our share for many tens of hours now. On my balcony there was a carpet of filthy salt. It is caused by the spray from the waves that gets scooped up by the wave-razing winds as misty pellets, carried along and smashed into the ship, where they just drop dead – pun intended! The ubiquitous sun burns off the water and what stays behind are “the ashes of the spray”: a salty smudge – on the guardrails, on the ground and on the deckchairs…. Until a (fresh water) cloudburst rinses it out, such that we can start all over from a clean sheet, so to speak.

Welcome to the tropics! That is where we have landed meanwhile, and the “land” part was welcome after all the bouncing around. However, before we could enjoy the steadiness, we had to embark in the tenders who brought us to shore. Even in calm waters this ride feels like a bucking horse – with loopinglike ups and splashing downs. Luckily we were only a couple of miles out.

Les Iles fu Salut – the Salvation Islands, colonized in 1640 and turned into a penal colony after 1789. That was one of the accomplishments of the great “Révolution” with its “Liberté, Fraternité and Egalité”. Without a doubt many brothers, freed of the burden of Freedom, have indeed been treated here without Equal! When you approach them in the morning sun, you would rather think of them as Tahiti-next-door, full of lush life, Eden – with a grain of salt!

Apart from a platoon of Young French Légionnaires, a sober hotel and an office of ESA (European Space Agency), we find only a few morbid ruins and much terrestrial life. About the former, there is not much to tell. And the French tourist authorities seemed to agree because there was precious little Information. In the last building (the quarters of the Commandant), there was a picture of 19th century commander. He looked quite civilized and intelligent. I could not resist wondering what kind of man he was upon arrival, and what kind of man he had become at the end of his tour of duty. For sure, the apparent violence of this place does not leave anyone untouched, and unchanged.

The vivid life in this earthy paradise was much more interesting. The all-encompassing wealth of greens – low, high and very high, often carrying delicious looking fruits, was fascinating. The palm trees appear to touch the heavens, with ripening coconuts around their noble necks en wasted coco shells around their decaying feet. Part of the show was my first sighting of apes in the wild. The little morsels were alert and not shy nor scared, meandering around bushy branches and frolicking with their funny friends. My American companions called them “green apes”; I tend to believe that is simplification: lovely animals like that deserve a nicer name! Of course, there are colorful birds and surprisingly wild chickens. What some thought would be a mongoose, was later explained as an agouti, a scurrying vegetarian rodent. They obviously didn’t have as much fun as the apes!

As we concluded our first day in the “wild”, with tasty venison, we had set sail for the Amazon, heading for the “Barrier”. Surprisingly perhaps, the Amazon doesn’t start where the land ends. No, it starts 200 miles out in the ocean: that far out the river still noticeably deposits some of its millions of tons of sediments. At its sole entry point, an opening often only 30ft deep, the Barrier seems to be the invisible demarcation of the “Silty brown lagoon”.

On our way to the first A in the A³ Grand Voyage, the captain had distributed a letter about conservation of water during the next 10 days, as the ship’s evaporators could not handle the Amazon water. When the toilet flush – same system as in airplanes – didn’t work this morning, I wondered whether he had meant it that strictly! Upon my inquiring with housekeeping, the friendly lady said that it was not the captain’s wish but a generalized, unforeseen problem, and the engineers were working on it! Great, because it meant that the cooks didn’t have to change their much appreciated menus!

Meanwhile we have navigated the entry point successfully, waiting for the high water at 1500hrs. I heard that we had 8ft to spare under the keel. As we steamed onwards, at much reduced speed, the propellers produced a brownish kaki trail behind us. Welcome to the Amazon!

Prinsendam, Wednesday January 12, 2011, 1600hrs

Looking the Amazon in the Mouth

We hebben nu al drie dagen ruwe zeeën voorgeschoteld gekregen, vooral vanwege de zware deining die uit het noordoosten opstuwt, zegt de kapitein elke dag opnieuw, met af en toe ook stijve briesen als toemaatje. Op mijn balkon ligt er een zouttapijt. De oorzaak daarvan is het schuim dat, door de wind als korrelige mist wordt opgepakt, meegedragen en tegen het schip gesmakt, waarbij de druppels pardoes op het dek of balkon sterven. De alomtegenwoordige zon doet vervolgens haar werk: op geen tijd is dat druppeltje verbrand en wat overblijft is “de as van de druppel”: een zoute smurrie, een vuil loog – op de reling, op de grond, op de stoelen…

Welkom in de tropen! Want daar ben ik intussen aange-‘land’. Dat land kwam, wat mij betreft, op tijd, want vannacht was het weeral goed prijs. Spanten die kreunen, kastdeuren die klappen en de wind die almaar rond romp en ramen suist: dat was de derde nacht op rij, en mijn maag vond het niet echt leuk, ook al bleef ze beleefd “binnen de perken”. Wat vaste voet was welkom.

Alvorens we daarvan konden genieten moesten we in de roeiboten. Immers, op Duivelseiland is er geen haven, geen pier, gewoon een klein ponton. Ach, het waren de reddingsboten, die dienst deden als veerponten. In een kalme zee voelt het aan als een rupsrit op de kermis, met af en toe een onverwachte opwipper of doorzakker. Gelukkig was het slechts een paar kilometer.

Les Iles du Salut, gekoloniseerd in 1640 en tot strafkolonie omgedoopt na 1789. Het betekende “saluut” aan de “Salut”. Liberté egalité en fraternité: er zijn hier redelijk wat fraters van hun vrijheid (en leven) beroofd, zonder gelijke!! Een twintigtal kilometer uit de kust van Guyana, recht tegenover Cayenne, vind je deze drie petieterige eilanden, vol weelderig leven. In de ochtendzon leken ze uitsluitend uit “Charme, calme et volupté” te bestaan, Tahiti op een boogscheur van huis (met een korreltje … zout!?).

Behalve een peloton jonge Franse Légionnaires, een bescheiden hotel-restaurant, en een ESA detachement, vinden we hier enkele doodse ruïnes en veel aards leven. Over de eersten valt weinig te vertellen. De Fransen slagen er in, zoals van gewoonte, om slordig om te gaan met toeristische informatie. Nu ja, als er geen douches of toiletten meer overblijven, maakt het niet uit of een gebouw “Dortoir 1er Peloton avec Sanitaire” dan wel gewoon “Quartier des Condamnés” genoemd wordt. Toen ik in een museumpje een foto van een Commandant uit de 19e eeuw zag, vroeg ik me af welk mens, welke persoon hier toegekomen was, en welke persoon na zijn diensttijd vertrokken is. Het is Breendonk niet, of wat?

Het aardse leven in dit natuurparadijs was boeiender. Die alomvattende groene weelde, laag, hoog en heel hoog groeiend en dikwijls vruchten dragend. Zo zijn er de hemelrakende palmbomen, met kersverse kokosnoten rond hun hoge nekken, en vergane kokosbasten aan hun veraste voeten. En hapklare mangostruiken, en ander voor ons zogenaamd “uitheems fruit” dat hier pertinent inheems is! Tot slot heb ik mijn eerste wilde aap gezien: guitige kleine aapjes, op hun hoede maar niet schuw, rond takken kringelend en aan vriendjes frummelend. Mijn Amerikaanse co-voyageurs noemen het “green apes”. Dat zal wel een vereenvoudiging zijn, denk ik zo.

Inmiddels zijn we weer onderweg. Ik heb gemerkt dat het landschap in de tropen, ook al is het zo eentonig en nietszeggend als een kalme oceaan, gedurende de dag gestaag verandert. Vanmorgen om 7u was de kustlijn duidelijk zichtbaar: een donkere maar duidelijke dikke donkergroene streep die een azuurblauwe zee van een witblauwe hemel scheidde. Zelfs de lanceertorens van Kourou – het geboortedorp van Ariane, op een 40-tal kilometer hiervandaan, staken hun stalen vingers in de lucht. In de namiddag was dat beeld echter veranderd in een stomend caldarium waarin de kustlijn leek als een uitgegomde dikke potloodlijn op een vaalgrijs blad tekenpapier. “Featureless” zou ik als titel kiezen. Welkom aan de Evenaar!

Prinsendam, dinsdag 11 januari 2011, 19u

Een etmaaltje verwijderd van de monding van de Amazone

“Somewhat rough”, gingen we, volgens de marine experten, de nacht in. Zo zijn we ook ontwaakt, en sindsdien is het langzaam wat rukkeriger geworden. Misschien zou “nukkerig” hier niet misstaan. Momenteel zijn de golven tussen de 2 en 4 meter, her en der vallen er tropische buien. Over het algemeen heb ik de indruk dat we over het water schaatsen, of “skimmen”, in grote halen van golftop tot golftop, met dien verstande dat de weergoden loeren op hun kans om de Prinsendam plots hoekig te doen stampen of onverwacht elliptisch te doen rollen, met succes overigens!!

Op die manier zie je bijvoorbeeld van nature voorzichtige mensen over elk stap nadenken. Vanmorgen bij het ontbijt was er zo een 80 jarige Amerikaan die, voorzichtig en uitgemeten, met een glas water én een tas koffie door de automatische deur op de achterplecht stapte. Moedig dat wel, maar in een handomdraai loeiderde hij, pleine face, een hoge ficusplant in, met zijn armen open, links water en rechts koffie. Het is trouwens opvallend dat, als mensen met hun tassen even waggelen en hun evenwicht hersteld hebben, ze direct wat drinken! Deze meneer dronk van allebei.

Het is niet altijd zo plezant, nee nee. Vrouwen die het aandurven, of het absoluut nodig hebben, om op iets of wat hakken te lopen, vallen er regelmatig af. Vooral op de trappen geeft dat aanleiding tot bizarre beenposities. Vanmorgen was er trouwens een frêle, stokoude meneer die een dubbele uitdaging had bij het opgaan van de trap: hij moest zich sowieso vast houden aan de leuning want hij was duidelijk niet echt goed te been. Alsof dat nog niet genoeg mentale en fysieke inspanning vereiste, wou hij met een grote (witte) zoekdoek in zijn handpalm naar boven glijden … ik dacht dat de “germs” ook voor hem op dat moment minder gevaarlijk waren dan de “grip”, maar hij was een andere mening toegdaan. Levenslust (of stervensangst?) neemt soms groteske vormen aan.

Zelf wou ik om half acht op mijn cross trainer kruipen. Tja, dat was ook even wennen. Bij het opstappen was het al prijs: het lijkt immers alsof die grote schelpen zomaar van plaats veranderen. Eens “te paard”, begint de fun pas echt. Als je erover nadenkt is het ook niet eenvoudig! Er zijn in deze situatie een viertal dynamische variabelen: 1) het schip rolt en stampt, 2) je trapt elliptisch rond in die schoepen, daarbij jouw eigen zwaartepunt verplaatsend, 3) de cross trainer zelf is niet vastgenageld en je voelt wat onstabiliteit en/of beweging, vooral lateraal naar links en naar rechts, en 4) je lichaam ondergaat ook de (tegengestelde) reactie op de beweging van het schip. Als je daarbij je handen niet op één plek vasthoudt, maar ook aan de staken gaat trekken en duwen, wordt het één complete chaotische “dance macabre”. Ik begon sneller te zweten dan anders, en vermoed dat het toch iets te maken had met “schots worden”. Node heb ik wat gas teruggenomen, het zweet verminderde, en ik heb mijn andere trainingen succesvol afgerond. Daarbij ben ik slechts twee keer met andere beoefenaars gebotst! Joggen heb ik vandaag (nog) niet gedaan: op de loopband is dat onder deze condities gekkenwerk en op het dek heb ik zo veel plaats nodig dat het voor de andere passagiers gevaarlijk wordt.

Zo zie je maar dat er ook op een trage dag wat te beleven valt, vooral als de zee “rough” is. Overigens, omdat ik mijn drang om Spinoza verder te lezen niet wou onderdrukken, en nostalgisch gecharmeerd was door die Piña Colada van zaterdag, ben ik naar het Crowe’s Nest geklommen. Af en toe peinzend voor me uitkijkend, kwam er plots ver, ver weg, een hoogspanningspaal te voorschijn, en nog één, en nog twee …met een schip eronder! Dat is het enige dat er, binnen de horizonten, vandaag gebeurd is. Ik heb dat evenement plichtsbewust gefotografeerd: boeiende beelden, niet?

Inmiddels hebben ze het restaurant “gepaleerd” met rode en zwarte doeken, vol piranha’s, van steen. Ik heb geen idee wat er staat te gebeuren! De dagelijkse “Explorer” – de gazet, zeg maar maakt geen melding van buitenissigheden. Gisteren heeft de kapitein nog maar eens pardoes de scheepstijd veranderd, nu Brussel -4. Ik vermoed dat dit onveranderd zal blijven voor de rest van de maand. Best ook, want dat uur vroeger opstaan in een nog donkere morgen is geen cadeau, vooral niet als je het pas om 22u verneemt!

Prinsendam, maandag 10 januari 2011, 18u

6°N en 54°W, in Zuid-Amerikaans(e) water(en)

Our first so-called “Day at Sea” was very long, and open wide. Cloudy it was too, threatening rain in the morning, literally held up by the heavy, moisture-gathering wind. And the humid heat took possession of the open decks by mid-afternoon.

Just before leaving the Caribbean, almost two days ago, the wind picked up and the seas become rough. All the water, the wind and the ship were headed for the small gap (25mi) between Martinique and Santa Lucia. As I had already experienced a few stomach-hiccups during the afternoon, which I had been unable to quell with Pina Colada in the quiet windless and open blue ‘Crowe’s Nest’, sleep came difficult and haltingly. I was sure that I wasn’t seasick (never been before) but took a pill nevertheless. Placebo usually works as well!

At 7am we were in Bridgetown, Barbados, and I was wide awake although not in great form! My stomach was not yet quiet bowl, but the waters looked like mirrors. I decided on toast and jam, no more but also no less, because I had to step ashore and did not intend to faint, neither to throw up!

“Barbados with a professional photographer, learning to deal with tropical light”. The excursion was billed for beginner, amateur and professional alike. The latter should have made me suspicious enough to forego it all together and opt for a straight tourist excursion. The guy was pleasant, knowledgeable and passionate about his island and entertaining, showing and explaining us nice pictures that he had taken! His mother of 92 for instance, who had stopped teaching last summer and looked a healthy seventy, without tinkering!

We got wiser about other Barbadian secrets. Did you know that Barbados is #2 in the world for centanerians? Sure, a dive in the ocean each morning, fresh fruits, plenty of fish and clean air, purified over 4000km.

It is evident that rum is the national drink and they say that “one glass of rum a day, keeps the arteries clean and the liver okay”. Good to know isn’t it? He also mentioned that Barbados is leader in the civilized world for amputees. Helloo? Toes, mostly!

As we sailed away under a setting sun I was still smiling at the riddle that we were given: one sour, two sweet, three strong and four weak, rara what is it?

Today has been relatively rough, 25knot winds have whipped up some creamy waves. There are a few hooky pitches and elliptic rolls now and then – unexpectedly of course! -, but in general I had the impression that we were either skating or, perhaps skimming the waves. Tomorrow Devil’s Island, to meet Papillion!

Prinsendam, Saturday January 10, 2011, 1800hrs

6° N, 55°W, finally on the map, in South American Waters,

Gisterenmiddag leek mijn maag een beetje de hik te hebben. Besproeiing met wat Piña Colada en een half flesje Pinot Noir bij het diner hadden dat euvel, naar ik aannam, uit de wereld geholpen. Positief denken kan nooit kwaad. Na het avondeten, en naarmate we Martinique naderden, waren de golven wat hoger gaan schuimen.

Vooral het stampen van het schip verknoeide de ontluikende slaaproutine. Zodoende was ik terug klaarwakker om twee uur, terwijl we de twinkelende lichtjes van Santa Lucia aan stuurboord schuin achter ons lieten. Mijn maag had zich duidelijk niet herpakt en dus heb ik mijn eerste Motillium tongsmeltertje genomen. Terwijl ik me helemaal niet zeeziek voelde, bekroop me toch de twijfel of mijn maag alléén misschien zeeziek was? Enfin, goed slapen bleef een uitdaging!

Om 7u waren we aangemeerd in Bridgetown. Wij zijn nu verschenen op de kaart die ik heb rondgestuurd. Er lagen twee volwassen zeilschepen aangemeerd. Ondertussen maakte een witglanzend passagiersschip (Explorer of the Seas) zich klaar om, langzaam, de haven binnen te varen. Mijn maag was niet echt beter geworden, maar het water onder ons was wel spiegelglad. Twee toastjes met confituur had ik als beste medicijn bedacht. Tenslotte zou ik zo direct aan wal gaan, en flauwvallen op Barbados stond niet in het scenario. Kotsen ook niet.

Barbados met een professionele fotograaf; het was eigenlijk een tegenvaller. Het eiland is een palet van schakeringen van groen, rond een paar onmerkwaardige bultjes. Onderhoudend en beslagen was de fotograaf, een vijftiger met een moeder van 92 die er, op foto, nog geen zeventig uitzag. Ze was vorig jaar in juli gestopt met les geven.

Dat alles sluit niet uit dat de kortstondige onderdompeling in deze wereld bijwijlen interessant was. Enkele memorabele samenraapsels.

Barbados is #2 in de wereld voor honderdjarigen. Het geheim? Elke morgen een zeebad, lekker en veel fruit, veel vis en … frisse wind die over 4000km is gefilterd. Rum is de nationale drank en een spreuk zegt: één glas rum per dag reinigt de aders en tast de lever niet aan. Barbados is echter ook #2 in de (beschaafde) wereld voor amputaties. Hallo? Vooral tenen!!

De traditionele huizen (chattle houses) zijn van hout gemaakt op een fundering van op elkaar gestapelde stenen. Vreemd toch want er is hier evenveel leisteen als hout. De “clou”? Mensen woonden op het landgoed van hun baas (suikerriet plantages). Wanneer er te weinig werk was moesten ze ophoepelen. Een stenen huis moesten ze achterlaten, een houten namen ze mee!

We hebben inmiddels Barbados verlaten en wiegen terug op de Atlantische Oceaan. Ik kijk uit naar een “nieuwe lege dag op zee”, klaar om hem morgen te vullen! Toch nog één raadseltje uit Barbados! “Eén zuurtje, twee zoetjes, drie sterkjes en vier slapjes” – wat is het? (Lijkt me iets voor Spiessens of Dr. Lecomte)

Prinsendam, zondag 9 januari 2011, 19u

Op een kanonschot ten ZZW van Barbados

Our first so-called “Day at Sea” was very long, and open wide. Cloudy it was too, threatening rain in the morning, literally held up by the heavy, moisture-gathering wind. And the humid heat took possession of the open decks by mid-afternoon.

Before this slow newsday started though, the captain had decided to change “Ship’s Time” to EST+1, UTM-4, Brussels-5. For short, and for general understanding, it is called “Atlantic Time”, as if the ocean can be squeezed into one time zone. Let it be said that the captain’s decision was not based on a straw poll of the passengers. Getting up an hour earlier, largely unexpected and still unadjusted, was not their first choice. Knowing that democracy is only suited to run countries, they didn’t hold a sit-in either.

Before moving any further, an apology is due. Indeed, I announced that we would make the Hispaniola / Puerto Rico passage on the same day that we left the Bahamas. Did I imagine me riding in my BMW M5? Was it Inertia at work? Let it be said: the sea is not in a hurry, and speeding is a very relative concept for the Prinsendam! Therefore, add 24 hours to my estimate and blame it all on your inexperienced servant. Wiser now, I can confirm that if you add another 30 hours you will find us arriving in Barbados: at 6am on January 9.

Nitpicking through yesterday’s “events”, an example of my good manners comes to mind. There was this old(er)couple for whom I held a (non-automatic) door open, so that they could pass without having to worry about being pushed over, or back, by the hydraulic door pump. With “Thank you, young man”, they expressed their gratitude. How right they were, saying “Yong Man” on this ship and on this voyage. Within this context, it is self-evident that a man of 25 would nigh be considered kindergarten-grade. But, as there is no prep school (except for internet “proficiency”), there are no 25-year olds neither. Adolescence begins at 60 on Prinsendam.

On the second Day at Sea, the clock didn’t change but the sun didn’t know. Consequently, the passengers didn’t have to rise earlier and all were in synch on lunch hours and the like. The sun though, she rose much earlier, and climbed a bit higher in the sky. After leaving Barbados and steaming in a straight southeasterly direction for more than two days, we have lost 14° of length and 11° of latitude. Solar time, steady as a rock, tells the true story, no matter how much the captain fiddles around with his, and our clocks.

I have meanwhile come to realize two things. First, the essence of time changes down here, in these wide and empty expanses – there is tons of it, and the true length of this voyage is starting to sink in. It will definitely push me outside of my “comfort zone”. According to plan, so to speak! Second, all of sudden I got this strange idea, around noon today, that I was in front of a “Wall of Freedom”. Until know gym-ming, jogging, eating, reading and blogging have filled time and space, but today I was short of “filler”. A wall to scale: fata morgana? sunstroke? None of it, and no alcohol either. I have put on my climbing gear – so to speak – and went straight to the Crowe’s Nest, in the front, at the top. A cozy oasis of silence and calm. The Piña Colada went very well with my revisiting Spinoza’s writings about substance. It feels like the climbing has already begun …

At this moment we are sailing close to the gap between Martinique and Santa Lucia, to regain the Atlantic. The wind has picked up considerably and the target gap is just 25 miles wide. The waves are having a ball. An hour from now, when wind, water and ship squeeze through this little hole, rock and roll could enhance our dreams while we (try to) sleep!

Prinsendam, Saturday January 8, 2011, 2300hrs

On the Road to Barbados [better: On the Wave)

When I savored the fresh pineapple on Wednesday morning in the hotel, I hadn’t heard from Luggage Forward. For all I knew it could still be Luggage Wayward. After the pineapple, melon, scrambled eggs and accompanying bacon, had found a quiet place to convert themselves into energy, the agent called with the good news that my luggage had left Cincinnati Customs at 2347hrs, and that it had stante pede been transferred to a plane bound for Miami, where it had arrived at 0700hrs. The truck trip to Ft. Lauderdale was now just a formality, the M ‘am said.

At 11am we got on a bus, to the Sea Terminal.. When it was almost full, the lady in charge asked whether everybody was on board, and she meant it! From the reactions of various passengers it was obvious that Alzheimer had not seriously affected the group. The laughter encouraged her to start counting … As much as the passengers profile matched the cynical predictions of some cruise connoisseurs, I was personally surprised about and impressed by the courage and perseverance of many grossly overweight or unfortunately disabled guests! CONATUS in action!

The rest of the day was filled with good news. First, they bumped me to a better “stateroom”, although they didn’t know about my extra space requirements for my shoulder rehab. Secondly, once on board I quickly realized that I was young enough to be a crew member rather than a passenger and, thirdly, bag after bag, my luggage trickled in. It could have been worse.

The ship sailed around 6pm, on our nocturnal way to Half Moon Cay, Bahamas. When I looked outside my cabin in the morning, I noticed that the balcony floor was quite wet. Had we had rain or a storm? The latter seemed unlikely because I didn’t notice any unbecoming leftovers on my pillow.

It had been rain all right. In fact, the wind blew at 20kts and the waves were about 6ft. Putting out the tenders to go ashore required extensive maneuvering. When I stepped out to have a look, I noticed the Maasdam opposite from us. Listening to the Cruise Director’s message one could safely assume that the bridge officers had noticed it too! No panic.

American combativeness doesn’t linearly decrease with age. I knew, but got another example early this morning. Indeed, as I politely let an older gentleman and his wife pass in front of me at the gym entrance with the words: “Age before beauty, Sir”, he quipped back: “You consider yourself beautiful?” Taking the high road, I padded him kindly (and prudently) on his frail shoulder and realized that I hadn’t shaved! That explains …

Tomorrow night we have our first formal dinner, at sea. I admit that my dark suit doesn’t sit comfortably; I had a pre-boarding plan to improve on that. The concerted effort continued after the fitness, with the breakfast: two slices of rye bread, two tranches of peppered tomato, some raw salmon and NO butter, NO eggs, NO chocolate, NO croissants. It is a tall order but you can’t say that I am not doing my very best, for now.

Tomorrow will be a day at sea, between Hispaniola and Puerto Rico and then on to Barbados. Now that I have mostly recovered from the race-to-get-there, I will spend some time on the subject of “Conatus”.

Prinsendam, Thursday January 6, 2011 at 2300hrs

North of Hispaniola (where Columbus discovered “Americans”, so to speak)

De kapitein is blijkbaar niet van plan om het zogenaamde “scheepsuur” te veranderen: het blijft voorlopig UTM-4, Brussel-5 of gewoon “Atlantische Tijd”, alsof die oceaan maar één tijdszone breed zou zijn. Een vast scheepsuur helpt natuurlijk voor de “aanboordlingen” om op tijd te zijn voor bv. de lunch (12 tot 14), maar dat heeft geen vat op de hemellichamen. Terwijl we naar het zuidoosten varen tegen 20 knopen, blijven zon en aarde gewoon op hun eigen ritme evolueren, de zonnetijd. Dat betekent o.m. dat de zon van de éne dag op de andere niet een beetje vroeger opkomt, maar verrassend veel vroeger; en omgekeerd bij het slapengaan. Zij klimt ook elke dag hoger in de hemel. In de laatste twee dagen zijn we, traag maar zeker, reeds 11° gezakt en 14° opgeschoven (naar de “Levant”).

Foto’s heb ik vandaag niet genomen, los van enkele mentale plaatjes voor toekomstig schrijfsel- gebruik. Nu ja, na twee dagen op een eindeloze zee met elke golf pictografisch hetzelfde, en tegelijk onbeschrijflijk anders, is fotografie geen nuttige of interessante tijdsbesteding. Tegen de middag ben ik me wel voor het eerst beginnen realiseren dat haar lengte en zeetijd deze reis inderdaad “buiten de comfortzone” brengt. Over dat specifieke doel hoef ik me alvast geen zorgen te maken, het is “in de sacoche”.

Na de gym, het ontbijt (spek met eieren – ’t is sabbat en dan mag er voor een katholiek iets meer bij zijn) en rondneuzen in de “Shore Excursions Brochure” voor Brazilië, was het half elf. Zomaar schoot me dit immaterieel beeld te binnen: Wall of Freedom. Totnogtoe ben ik altijd intuïtief en ongedwongen “bezig geweest”: wat fitnessen, wat lezen, wat eten, wat bloggen. En plots, om half twaalf, zag ik hem, uit het niets opgedoken ….een muur, om te beklimmen. Veel gedronken had ik zeker (nog) niet. Zonneslag? Fata morgana? Wie zal het zeggen? Een “Muur van Vrijheid”, zo kwam het me voor. Maar … was ik ook dààrvoor eigenlijk niet naar hier gekomen?

Uit grote schrik voor fataal energietekort bij het klimwerk, ben ik maar snel gaan lunchen, op het wijdse, baksteenloze achterdek: pistousoep en vegetarische lasagne. De volhouder wint: Montignac kan hier écht! Ik zal binnenkort een foto van mezelf opsturen zodat de schok over mijn gewichtsverlies niet te groot is, straks wanneer ik, over de muur, terug thuis ben …

In de namiddag heb ik dan moedig mijn klimijzers aangetrokken, om naar het Crowe’s Nest te stappen. Dit Kraaiennest ligt vooraan, op 12. Hoger en verder kan je niet meer. De naam is perfect gekozen. In tegenstelling tot de tijd van Columbus is het in dit Crowe’s Nest lyrisch rustig, heerlijk koel, met een windloze horizont. Met slechts drie andere bezoekers leek het niet meteen de populairste plek op het schip. Dat vond dit kwartet niet erg. “s Avonds verandert het nest zo te zien in een pianobar, met dansvloer. Tegen de klok van drieën ben ik er geruisloos, en verder onopvallend, in Spinoza gedoken. De eerlijkheid gebiedt me om te vermelden dat een overheerlijke Piña Colada daarbij een gewaardeerde compagnon is geweest.

Alle gekheid op een stokje, het is nu zes uur en de zon is juist verdwenen. De wind waait terug harder uit het zuidwesten en het schip rolt merkbaar. Om middernacht worden we verwacht tussen Martinique en Santa Lucia. Op Google Maps meet dat gat nog geen 40km, een gaatje dus. Ik ben (nog) geen zeerat maar het lijkt er sterk op dat we vanavond onze eerste echte ervaring (aanvaring?) met ietwat serieuze golven zullen meemaken…

Prinsendam, zaterdag 8 januari 2011, 18u40

Onderweg naar Barbados [wellicht beter “overgolf” ipv “onderweg”)

Het is half zeven. De eerste dag op zee was lang en wijds – één schip hebben we ontwaard, één. De donkere schaduwen van de kliffen van Hispaniola (hier de Dominicaanse Republiek) rijzen nu op in de snel vallende duisternis. Binnen een paar uur draaien we de Caribische Zee in. U fronst de wenkbrauwen? Had ik dat gisteren ook niet gezegd? Ach ja, de Prinsendam is geen M5, en ik had de bal duidelijk mis geslagen! De zee heeft geen haast, heb ik vandaag begrepen. De grote Belgische politici zouden zich hier snel thuis voelen!

Bewolkt is het, dreigende regen gevangen in een zwoele wind. De dagelijkse hevige tropische namiddagbuien zullen niet lang meer wegblijven. Nog even wachten op de passaten. Het was de eerste dag waarop de hitte begon te wegen, vooral als ze niet gedragen is door de wind. En die laatste had een snipperdag genomen.

Gisteravond heb ik lang naar de sterren gekeken. Het was helder en niet te vochtig. De maan is heel speciaal dezer dagen. Nadat ze eerder in de week de opkomende zon had verduisterd, verlicht de ondergaande zon nu het onderste deel van de maan met als resultaat een fijnbesneden, liggende sikkel. Ook Orion staat boven onze hoofden te fonkelen. Met de verrekijker is het een schitterend schouwspel, zonder lichtpollutie. Zoals in 1963 in onze hof in Kapelle.

Jullie begrijpen vast wel dat vandaag – “At Sea” – een trage nieuwsdag is geweest. Ik zou nog iets kunnen zeggen over een oud koppel waarvoor ik met de nodige eerbied de deur open hield, waarop ik een “Thank you young man” te horen kreeg. Binnen die context, zal u begrijpen dat een 25 jarige op dit schip een beetje als een papkind wordt beschouwd. Maar aangezien er aan boord geen papschool is, zijn er ook geen 25 jarigen te bespeuren! Enkel een paar jongeren van 60, en het geslacht zit in deze uitspraak ook juist!!!

Internet werkt niet altijd; de satellietverbinding weet u! Toch was ik live in de Skype-ether. Het had wat kunst- en vliegwerk van Philip gevraagd om me tot in de huiskamer te brengen, maar – For A Few Dollars More, lukte het uiteindelijk. Best was klank zonder beeld; beeld zonder klank kon ook, maar dat zijn we thuis niet gewoon (aha!).

Tot slot kan ik meedelen dat we vannacht zijn overgeschakeld op Atlantic Time (Brussel min 5). Dat heeft de kapitein beslist. Het was niet democratisch, en vanmorgen redelijk pijnlijk, maar er was geen betoging op het dek. In de volgende dagen zal er nog wel wat meer met de horloges geprutst worden.

Prinsendam, vrijdag 7 januari 2011, 23u

Eindelijk, om 23u zicht op de Caribische Zee (indien uitgerust met nachtkijker)

P.S. De eerste “formele” avond hebben we zopas gehad: reuzengarnalencocktail, mango gazpacho en Filet Mignon “Mermaid”. Mermaid is het enge woord dat ik ken waar Engelsen en Fransen elkaar hebben gevonden: “Gemaakt door, of in de Zee”! Mmmmm…De zee, zij lijkt wel zwart fluweel, en de genuttigde wijn heeft met dat beeld niets te maken. Voor de schuimwijn met d Kapitein was ik te laat. Een beetje hoofdpijn gespaard.

Tussen haakjes, wie weet hoe dit gespeld wordt: reuzegarnalecocktail (1 garnaal, 1 reus??), reuzengarnalecocktail (weinig kans want meerdere reuzen zijn niet nodig om één garnaal te maken), reuzegarnalencocktail (het waren er vier, garnalen) of reuzengarnalencocktail?

De dag komt hier in de lucht na half zeven. Een slaperige blik naar buiten leerde me dat het er buiten goed uitzag. Toen ik opstond wees de klok kwart voor acht. Tot mijn verbazing was mijn balkon redelijk nat. Had het geregend of had ik door een storm geslapen? Dat laatste leek me onmogelijk want mijn hoofdkussen was niet besmeurd. Geregend dus!

Terwijl ik dat alles wetenschappelijk overwoog, loeide de “Cruise Director” hard door de publieke luidsprekers, waarvan er ook één in elke kamer hangt. Blijkbaar was het weer geen meevaller: er stond een wind van 20 knopen, het lanceren van de “tenders” (enkele grotere reddingsboten) was niet evident en het schip kon niet voor anker. Er is hier ook geen pier of kade, wel te verstaan. Toen ik naar buiten stapte, zag ik plots de Maasdam in onze flank. Uit de boodschap van de Cruise Director bleek aldra dat de officieren op de brug het ook hadden gemerkt! Geen paniek dus.

Na wat experimenteren had men toch twee tenders te water gelaten. Mensen die geboekt waren om aan wal te gaan (ik niet) werden verzocht om zich benedendeks te begeven om in te stappen. De director voegde er wel aan toe dat ze het niemand zouden kwalijk nemen indien ze zouden verkiezen om op het schip te blijven. (foto: tender van Prinsendam met Maasdam op achetergrond)

Terwijl iedereen bezig was met de golven en de tenderboten, trok ik mijn atletenkleren aan voor de fitness zaal. Eerst liep het even mis: bij de ingang liet ik beleefd een oude vrouw en man passeren met de woorden (tegen de man): “Age before beauty Sir.” Hij keek me nogal vrank aan en antwoordde: “You consider yourself beautiful?”. Terwijl ik hem bemoedigend (en voorzichtig) op de frele schouder klopte, realiseerde ik me dat ik nog ongeschoren was! De fitness ging goed: niets gebroken en nergens afgevallen. De weegschaal stopte op 98 en iets.

Omdat ik toch al vroeg in de morgen herinnerd was geworden aan mijn fysieke verschijning, koos ik bewust voor een gezond ontbijt: twee sneetjes donkerbruin brood, twee gepeperde tomatenschijven en wat rauwe zalm. Goed bezig, niet? Trouwens morgenavond is het een “officieel diner”. Dat wil zeggen dat mijn blauw kostuum moet “passen” … ’t is kort dag, maar ik zie het nog zitten. Trouwens, ook mijn lunch was enkel vitaminen en proteïnen, gezellig in de wind, met een boek op het quasi-verlaten Lido achterdek – al de oudjes zaten binnen.

Gedurende de voormiddag wakkerde de wind nog wat aan. Tegen 12 uur meldde “het management” dat de tenders toch wat moeite hadden om de golven te trotseren. Ze zouden de grotere lokale boten, die de Maasdam blijkbaar gecharterd had, met hun zusterschip delen zodat de passagiers van beide schepen veilig over en weer konden.

Om 15u stoomden we op, zuidwaarts. Wij zullen vannacht de Caribische Zee binnenvaren tussen Hispaniola en Puerto Rico, buiten bereik van de Atlantische winden. Morgen wordt het een zeedag, tijd om wat na te denken over “conatus” (waar, naar verluidt, velen naar uitkijken)

Prinsendam, donderdag 6 januari 2011, 23u Ten Noorden van Hispaniola (waar Columbus voet op Amerikaanse bodem zette)

Toen ik baardlikkend de verse ontbijtananas opsmulde (was ik een hond geweest, ik zou gekwispelstaart hebben), had ik van Luggage Forward nog geen nieuws gehoord. Wie weet was het Luggage Backward geworden?! Nadat de ananas, meloen en roerei met spek een rustig plekje hadden gevonden om zichzelf in energie te laten omzetten, belde Ann, de agent, me met het goede nieuws dat mijn bagage Cincinnati Douane had verlaten om dertien minuten voor middernacht, dat ze recta linea getransfereerd was op een vliegtuig naar Miami, waar ze was toegekomen om 7 uur. De rit van Fort Lauderdale naar de Prinsendam was, dixit Ann, nog een formaliteit. Dat bleek achteraf de waarheid te zijn.

Op naar de Sea Terminal om 11 uur. Toen de bus vol bijna zat vroeg de begeleidster of iedereen er was, en ze meende het. Uit de reactie bleek dat het Altzheimer gehalte in de groep goed te overzien was. Ze begon dan maar te tellen …

Toen we bij de terminal arriveerden, werd het duidelijk dat een bus met “rijs-af” geschikter zou zijn voor dit soort van vervoer. Sommigen van mijn medepassagiers waren er erg aan toe: niet alleen waren ze overduidelijk reeds ver gevorderd met de tweede helft van hun leven, ze hadden ook veel last om, soms voetje voor voetje, vooruit te schuifelen. En toch is dat niet om cynisch over te doen: het vergt moed en doorzetting voor de zware zwaarlijvigen en voor de onfortuinlijke gebrekkigen om al deze inspanningen te leveren! Conatus in actie!!

Het was nogmaals een dag van wachten, en wachten: voor de paspoortcontrole, voor de security check, voor de inscherpingformaliteiten, voor de bagage in de hut. Er was ook wat excellent nieuws. Vooreerst bleek dat er nog plaatsen op aarde zijn waarin mannelijke hetero-singles, door alle andere gezindheden meestal afgedaan als macho of bleekscheet, met eerbied worden behandeld: mijn reservatie was aangepast … naar boven! Niet alleen heb ik nu een buitenhut, maar ook buitenlucht. De tweede opsteker is dat ik jong genoeg blijk om bij de bemanning te behoren!

De trossen werden gevierd om 18 uur en weg voer de Prinsendam, net voor de Amsterdam die eveneens vandaag aan een Grand Voyage begint: in 100 dagen rond de wereld. Als afsluiter kan ik melden dat ik vanavond lekker en gezond heb gegeten. Mijn tafelgenoot blijkt een IBM-veteraan uit Portland, Oregon, te zijn. Het zal mijn vrienden van ISS een hart onder de riem zijn om te horen dat hij IBM een prachtig bedrijf heeft gevonden. Als deze Tom een voorbeeld kan zijn, is IBM in elk geval een uitstekende voorbereiding op wereldreizen en vogelfotografie. Volhouden maar mannen!!

Florida Straits, Prinsendam, 23u

Rather ordinary was my sending off: flight DL 125 to Atlanta. I must have taken it fifty times over the last twenty years. When Carine dropped me off at the Kiss&Ride I had trouble, shrouded in the pregnant darkness, to withhold a tear or two. Surely, that was out of the ordinary, as was the solar eclipse (of which the darkness was pregnant!) I took quite a few pictures but realize that the upload wire travels with my “big luggage”. No pictures then!

The flight itself was uneventful, with one exception. My neighbour in 31G happened to be a young lady, dressed in black. As soon as we were close to cruising altitude, she got rid of her black sweater, not without ostentatiously making neighborly waves – so to speak. I couldn’t NOT notice it. Underneath she was wearing a summer “cloth” with a plunging neckline that made me think of the Gironde Estuary: her nude shoulders represented the mouth at the Atlantic and her navel had to depict Bordeaux (invisible, by the way, from the river mouth!).

Cool it was, and also in the plane it was relatively cool. To top it all off she grabbed a paperback entitled: “How to Marry a Multi-Millionaire”. Let’s be clear, even though one could interpret all her moves as “seduction” ,I don’t think she was targetting me. She looked smart enough to know that her prospect base was in the front of the cabin, not in row 31 of Economy Class.

Anyhow, without my having discerned any goose bumps on her “exposés” – I admit that I stole a few views and had already turned down my own ventilator – she huddled up after a short while, covering her whole body in a black bear parka, with cap … dozing off in quasi-hibernation.

In the aftermath I was pondering two questions: 1) who writes, and who publishes, such a book? And, 2) why does someone buy and read such a book? By the way, the book contained a list of the top separated, divorced, single or widowed Billionaires (no less), with Paul Allen heading the list of prey. Luckily I had a chance to discuss it all with her, but won’t take your time here to expand on it!

Meanwhile, US Customs in Cincinnati seems to have a party looking at my forwarded luggage! Rumor has it that it has been cleared in late afternoon. That means it would arrive here tomorrow morning, after a 10 day journey. However, with prudence prevailing, the luggage people advise me to pack “a small bag” to cover a couple of days! And to think that all this stuff doesn’t even get used in the States!

Anyway, in order to find the strength to write this particular entry, after I arrived at the hotel at 2030hrs, I decided to order a Cesar Salad. I may add that the Zinfandel (Napa Cellars, 2005) went down well with it! Now I can wish myself a good night’s sleep.