“Somewhat rough”, gingen we, volgens de marine experten, de nacht in. Zo zijn we ook ontwaakt, en sindsdien is het langzaam wat rukkeriger geworden. Misschien zou “nukkerig” hier niet misstaan. Momenteel zijn de golven tussen de 2 en 4 meter, her en der vallen er tropische buien. Over het algemeen heb ik de indruk dat we over het water schaatsen, of “skimmen”, in grote halen van golftop tot golftop, met dien verstande dat de weergoden loeren op hun kans om de Prinsendam plots hoekig te doen stampen of onverwacht elliptisch te doen rollen, met succes overigens!!
Op die manier zie je bijvoorbeeld van nature voorzichtige mensen over elk stap nadenken. Vanmorgen bij het ontbijt was er zo een 80 jarige Amerikaan die, voorzichtig en uitgemeten, met een glas water én een tas koffie door de automatische deur op de achterplecht stapte. Moedig dat wel, maar in een handomdraai loeiderde hij, pleine face, een hoge ficusplant in, met zijn armen open, links water en rechts koffie. Het is trouwens opvallend dat, als mensen met hun tassen even waggelen en hun evenwicht hersteld hebben, ze direct wat drinken! Deze meneer dronk van allebei.
Het is niet altijd zo plezant, nee nee. Vrouwen die het aandurven, of het absoluut nodig hebben, om op iets of wat hakken te lopen, vallen er regelmatig af. Vooral op de trappen geeft dat aanleiding tot bizarre beenposities. Vanmorgen was er trouwens een frêle, stokoude meneer die een dubbele uitdaging had bij het opgaan van de trap: hij moest zich sowieso vast houden aan de leuning want hij was duidelijk niet echt goed te been. Alsof dat nog niet genoeg mentale en fysieke inspanning vereiste, wou hij met een grote (witte) zoekdoek in zijn handpalm naar boven glijden … ik dacht dat de “germs” ook voor hem op dat moment minder gevaarlijk waren dan de “grip”, maar hij was een andere mening toegdaan. Levenslust (of stervensangst?) neemt soms groteske vormen aan.
Zelf wou ik om half acht op mijn cross trainer kruipen. Tja, dat was ook even wennen. Bij het opstappen was het al prijs: het lijkt immers alsof die grote schelpen zomaar van plaats veranderen. Eens “te paard”, begint de fun pas echt. Als je erover nadenkt is het ook niet eenvoudig! Er zijn in deze situatie een viertal dynamische variabelen: 1) het schip rolt en stampt, 2) je trapt elliptisch rond in die schoepen, daarbij jouw eigen zwaartepunt verplaatsend, 3) de cross trainer zelf is niet vastgenageld en je voelt wat onstabiliteit en/of beweging, vooral lateraal naar links en naar rechts, en 4) je lichaam ondergaat ook de (tegengestelde) reactie op de beweging van het schip. Als je daarbij je handen niet op één plek vasthoudt, maar ook aan de staken gaat trekken en duwen, wordt het één complete chaotische “dance macabre”. Ik begon sneller te zweten dan anders, en vermoed dat het toch iets te maken had met “schots worden”. Node heb ik wat gas teruggenomen, het zweet verminderde, en ik heb mijn andere trainingen succesvol afgerond. Daarbij ben ik slechts twee keer met andere beoefenaars gebotst! Joggen heb ik vandaag (nog) niet gedaan: op de loopband is dat onder deze condities gekkenwerk en op het dek heb ik zo veel plaats nodig dat het voor de andere passagiers gevaarlijk wordt.
Zo zie je maar dat er ook op een trage dag wat te beleven valt, vooral als de zee “rough” is. Overigens, omdat ik mijn drang om Spinoza verder te lezen niet wou onderdrukken, en nostalgisch gecharmeerd was door die Piña Colada van zaterdag, ben ik naar het Crowe’s Nest geklommen. Af en toe peinzend voor me uitkijkend, kwam er plots ver, ver weg, een hoogspanningspaal te voorschijn, en nog één, en nog twee …met een schip eronder! Dat is het enige dat er, binnen de horizonten, vandaag gebeurd is. Ik heb dat evenement plichtsbewust gefotografeerd: boeiende beelden, niet?
Inmiddels hebben ze het restaurant “gepaleerd” met rode en zwarte doeken, vol piranha’s, van steen. Ik heb geen idee wat er staat te gebeuren! De dagelijkse “Explorer” – de gazet, zeg maar maakt geen melding van buitenissigheden. Gisteren heeft de kapitein nog maar eens pardoes de scheepstijd veranderd, nu Brussel -4. Ik vermoed dat dit onveranderd zal blijven voor de rest van de maand. Best ook, want dat uur vroeger opstaan in een nog donkere morgen is geen cadeau, vooral niet als je het pas om 22u verneemt!
Prinsendam, maandag 10 januari 2011, 18u
6°N en 54°W, in Zuid-Amerikaans(e) water(en)
It is evident that rum is the national drink and they say that “one glass of rum a day, keeps the arteries clean and the liver okay”. Good to know isn’t it? He also mentioned that Barbados is leader in the civilized world for amputees. Helloo? Toes, mostly!