A³

Bij het vroege ochtendkrieken (om 5u30) had het hondenweer de plaats geruimd voor een meeuwenweer. Ik geef toe dat de meeuwen me wat verrast hadden door hun vroege aanwezigheid. Immers wie begint er nu zo vroeg zo hard en zo lang te vliegen? Na wat trage reflectie kwam ik tot het besluit dat meeuwen op het water eigenlijk niet kunnen slapen want, als ze omver vallen, zouden ze verzuipen. Of dat juist weet ik Vanzelfsrekend niet, maar als werkhypothese is het een begin. Trouwens? al die meeuwen vlogen zo dicht aan Mij voorbij dat ik ze kon aanraken als ik zou gewild hebben. Maar ik was daarvoor veel te traag!

Het is een prachtige zeedag, zeggen de kenners. Ongeveer 30°C, overal zon, weinig golven en een zacht briesje dat dwars over het schip waait. “Heden in Eden”, kon de titel zijn van een bladzijde uit een romantisch dagboek. Met Carine erbij had ik zo een bladzijde wellicht ook makkelijk vol gekregen, wat nog niet wil zeggen dat ze op de blog zou terecht komen!

Zelf heb ik eigenlijk een snipperdag genomen. Hoewel ik om 7u uit bed was en om 8u lekkere verse ananas, meloen, banaan en aardbeien, met een paar toastjes had verorberd, heb ik mijn stoutste schoenen aangetrokken om … terug te gaan slapen! En het is gelukt ook. Vervolgens wat zonneluieren, wat fitnessen en wat sla en tomaat bijknabbelen tot het zware werk begint: de blog. Ik denk dat ik er hier maar een punt achterzet, zodat ik volledig uitgerust, en wat meer gebruind, aan het diner kan verschijnen!

Naschrift: het diner was lekker, paella als “plat résistant”, met weinig rijst. Zo blijft mijn gewicht ook op “target”. Vanavond hadden we een nieuwe artiest: Juan Pablo Subirana, Cubaans vluchteling en concertpianist. Ware de piano even goed gestemd geweest als hij professioneel onderlegt bleek, dan zou het ronduit schitterend geweest zijn. Als sluitstuk speelde hij “Expctaciones” – voor iedereen onbekend, want hij had het zelf gecomponeerd, voor zijn moeder. En zo dacht ik terug aan de mijne, op het gesluierd ritme van geweven weemoed en met de doorleefde diepte van zijn romantische renditie. Gevangen in de harmonie van het moment, kom ik me – alhoewel van nature sterk twtijfelend aan éénderwelk hiernamaals, niet van de indruk ontdoen dat er iets, ergens, overleefde – al was het maar een beeld, verborgen in mezelf. Heeft muziek dan toch een magische dimensie?

Prinsendam, dinsdag 25 januari 2011

Sub sole tropicano!

When it is sunny, dry and warm – and the latter is never an issue – then Fortaleza can claim to be a very attractive place. When you are drenched all day by equatorial rains though, it offers no physical or any cultural shelters. Yesterday, although the captain had confidently predicted “27°C/80F with the occasional shower”, there was no way to escape the ubiquitous, hot water dousing. Even though it was sunny and dry as we sailed in front of the long stretch of beach cum apartment buildings, the skies had changed clothes by the time we got off the ship. Half an hour later, many of the city streets were covered by inches, sometimes a foot, of water. And where it spouted out of the sewers, it had changed color as well!

Such circumstances are of no real concern to the machos of the city, as they make their casual way between the thick raindrops dressed in cotton shorts and flapping shirts, on razor-thin loafers, displaying their finely muscular, tanned bodies as they move. They are drenched all right, but the water-glued look is part of the sexy image! Unfortunately there are less “machas”; as a matter of fact, the “famous Brazilian Beauties” have, until now, been a very rare sight indeed. Perhaps that is because we visit the cities when they are still, or already, sleeping?

All told, this a city for beachcombers, as they have about 15 miles to comb! It is hard to imagine that they wouldn’t find what they are looking for over such a distance? Of course, sunny weather is a must; yesterday the beaches were desolate and deserted. For amateurs of less flashy or fleshy attractions, there is not much to lay your hands on! The cathedral was touted to be a little bit of Notre Dame of Paris, and another bit of the Dom of Cologne. In my humble opinion it was just a little bit of a cathedral, notwithstanding its plentiful and radiant tainted glass. Outright special though was the appearance of a statue of Saint Joseph: he held his only son, Jesus, on his left arm and was keeping a fatherly eye on him while Our (=His) Lady Mary, seemed rather uninterested. Either many a Brazilian is convinced that Joseph has indeed, presumably from the inception onwards, been an active father or, who knows, the macho’s of yonder have already been making concessions to feminist pressure – even in Brazil!?

In summary: if you travel in the dry season (May through January, normally speaking) and if you like wide open palm dotted beaches, by all means go to Fortaleza. Apart from the 15 miles of city beaches, the area all around is a beach lover’s delight. And for the bad swimmers, there is also an added guarantee: they are unlikely to drown easily,for this is the saltiest water on this side of the Atlantic. If I can stay afloat off Key Biscayne, which is a proven fact, then it is a plausible, albeit untested, hypothesis that (even) I can swim off Fortaleza!

Meanwhile the ship has set sail for places south, first we visit Bahia de Salvador, and a few days later we will dock in Rio de Janeiro. The weather at sea today is fantastic: 30°C/86F, sunny of course, with a fresh little breeze. Delicious, the perfect conditions for getting a well-deserved rest.

Prinsendam, Day 19 – Sunday Jan 23rd, 2011

Sub sole tropicano!